Μια φορά ήταν τέσσερις φίλοι και έβλεπαν ποδόσφαιρο μπροστά στην τηλεόραση με μπύρες, σουβλάκια και όλα τα υπόλοιπα απαραίτητα αξεσουάρ. Μόλις τελειώνει το ποδόσφαιρο αρχίζουν να συζητούν (μην έχοντας τίποτε άλλο να κάνουν):
- Τι να κάνουμε τώρα ρε παιδιά που βαριόμαστε, η μπάλα τελείωσε, οι μπύρες τελείωσαν..
Οπότε πετάγεται ένας:
- Ρε παιδιά δεν πηδάμε όλοι μαζί το Γιώργο;
Ο Γιώργος που αντιλαμβάνεται τι ειπώθηκε αρχίζει να κλαψουρίζει:
- Όχι ρε παιδιά εμένα, γιατί εμένα, όχι ρε παιδιά δε θέλω να γίνω αδερφή.
- Αντε ρε, του λέει αυτός που είχε ρίξει αρχικά την ιδέα, με μια φορά δεν συνηθίζεις...
Τη συνέχεια την αντιλαμβάνεστε, τον πηδάνε όλοι... Την επόμενη εβδομάδα επαναλαμβάνεται το ίδιο ακριβώς σκηνικό, με το που τελειώνει ο αγώνας αρχίζουν να συζητούν:
- Τι να κάνουμε ρε παιδιά τώρα που βαριόμαστε, η μπάλα τελείωσε, οι μπύρες τελείωσαν..
Οπότε πετάγεται ξανά ο ίδιος με την προηγούμενη φορά:
- Ρε παιδιά δεν πηδάμε όλοι μαζί το Γιώργο;
Ο Γιώργος αρχίζει πάλι να κλαψουρίζει:
- Όχι ρε παιδιά εμένα, γιατί εμένα, όχι ρε παιδιά δε θέλω να γίνω αδερφή.
- Αντε ρε, του λέει αυτός που είχε ρίξει αρχικά την ιδέα, με δυο φορές συνηθίζεις...
Το αποτέλεσμα είναι πάλι το ίδιο, τον πηδάνε πάλι... Την επόμενη εβδομάδα, ξανά πάλι μαζεύονται να δουν ποδόσφαιρο με σουβλάκια μπύρες κλπ. Με το που τελειώνει ο αγώνας, αρχίζουν πάλι την ίδια συζήτηση:
- Τι να κάνουμε ρε παιδιά, πολλή βαρεμάρα έχει πέσει, οι μπύρες τελείωσαν, όπως και τα σουβλάκια...
Οπότε εκεί που καθόντουσαν όλοι σκεφτικοί πετάγεται ο Γιώργος και με ναζιάρικη φωνή λέει:
- Ρε παιδιά με την τρίτη φορά συνηθίζει κανείς;
0