Çok pimpirikli bir adam, arabasına binmiş ve iş icabı kırsal bir bölgeye doğru yola koyulmuş. Şehirler arası yolda ilerlerken, araba sağa sola yalpa yapmaya başlamış. Arabasını durdurup aşağı inmiş. Bir de bakmış ki teker patlamış. Bagajı açmış, stepneyi, bijon anahtarını çıkarmış. Fakat arabada kriko yok. Yolun geliş ve gidiş istikametine bakmış. Ne gelen var, ne giden. İçindeki korku ve karamsarlıkla sağa sola bakınmaya başlamış. Tam bu sırada bulunduğu mesafeye 1 km. kadar ileride bir ışık görmüş:
- "Gidip şunlardan ödünç bir kriko isteyeyim." demiş ve ışığa doğru yürümeye başlamış. Giderken de kendi kendine konuşuyormuş:
- "Acaba adam kapıyı açar mı? Açarsa kızar mı? Kızarsa döver mi? Acaba adamın arabası var mıdır? varsa krikosu var mıdır? Krikosu varsa verir mi? Verse bile benden kriko parası ister mi?" diye söylene söylene ışık yanan eve varmış. Bütün öfkesiyle evin kapısını çalmış.
Güler yüzlü, gayet kibar bir zat kapıyı açmış ve:
- "Buyurun beyefendi? Ne istemiştiniz?" demiş.
Kendi kendini iyice doldurmuş olan adam, hiç düşünemeden aynı öfkeyle adama bağırmış:
- "Hay senin vereceğin krikoya da sana da. Al da krikonu başına çal."
0