Ήταν χειμώνας μεσάνυχτα περασμένες δώδεκα, κρύο, βροχή και κάποιος βάδιζε σε ένα ερημικό δρόμο.
Εκεί που βάδιζε αμέριμνος νιώθει κάποιον να το χτυπά απαλά στον ώμο του. Ταραγμένος χωρίς να γυρίσει να κοιτάξει πίσω, επιταχύνει το βήμα του.
Μετά από λίγο πάλι τα ίδια. Επιταχύνει κι άλλο το βήμα του.
Δεν πρόλαβε να κάνει πέντε βήματα, πάλι νιώθει να το απαλό χτύπημα στον ώμο του.
Αρχισε να τον εκνευρίζει αυτή η κατάσταση και καθώς βάδιζε σκέφτεται:
"Αν με χτυπήσει πάλι τον ώμο, θα γυρίσω μία απότομα, θα τον δώσω μία κλωτσιά στα αρχίδια, να πέσει κάτω από τους πόνους".
Δεν πρόλαβε να ολοκληρώσει τη σκέψη του και να πάλι το χτύπημα στον ώμο του.
Πραγματικά, γυρίζει απότομα, δίνει μία δυνατή κλωτσιά στα αρχίδια του ανθρώπου που είχε μπροστά του και αντί να δει κάποιον να σφαδάζει από τον πόνο, βλέπει κάποιον να λύνεται στα γέλια.
Απορημένος τον ρωτάει:
- Καλά ρε τόσο αναίσθητος είσαι; Έφαγες τέτοια κλωτσιά στα αρχίδια κι εσύ γελάς;
- Δεν έχω αρχίδια, απαντάει ο άλλος.
- Και πως γίνεται αυτό;
- Είμαι Αρειανός.
- Και δεν έχετε αρχίδια; Και πως γαμάτε εσείς εκεί στον Αρη;
- Έτσι, του απαντάει ο Αρειανός και του χτυπάει πάλι τον ώμο.
0