Ο τύπος ψάχνει απεγνωσμένα για δουλειά, αλλά είναι ανειδίκευτος. Πάει, λοιπόν, σ ένα εργοστάσιο και του λέει ο ιδιοκτήτης:
"Δεν χρειάζεται να ξέρεις τίποτε. Ορίστε. Θα παίρνεις από εδώ κάθε μια βίδα όπως θα περνάει από μπροστά σου και θα την πετάς στο κουτί εδώ. Εντάξει;".
"Εντάξει"
. Την άλλη μέρα, τον ρωτάει ο ιδιοκτήτης:
"Όλα εύκολα;".
"Περίπατος", λέει ο εργάτης.
"Ε, τότε", του λέει το αφεντικό, "δεν θα σου κάνει κόπο να παίρνεις και κάθε παξιμάδι, έτσι;".
"Όχι"
, λέει ο εργάτης. Την άλλη μέρα, τον ξαναρωτάει ο ιδιοκτήτης:
"Εύκολο;".
"Εύκολο".
"Ε, τότε, όπως κάθεσαι που κάθεσαι, δεν ρίχνεις και μια κλοτσιά στο κουτί με τις βίδες, μόλις γεμίζει να το στέλνεις στον ιμάντα, πιο κάτω;". Τι να πει ο εργάτης, λέει ναι. Ο ιδιοκτήτης, όμως, είναι...
Αδίστακτος. Την άλλη μέρα, πάει και λέει στον εργάτη:
"Εύκολο δεν είναι;
Οπότε τώρα που πήρες το κολάι , δεν ρίχνεις και μια κλοτσιά στο κουτί με τα παξιμάδια, όταν θα γεμίζει;". Ο εργάτης συμφωνεί μεν, αλλά... τα χει πάρει στο κρανίο. Οπότε καθώς φεύγει ο ιδιοκτήτης, του φωνάζει:
"Να σας πω. Μια και κάθομαι και δεν κάνω και τίποτε δύσκολο, δεν μου βάζετε και ένα...
Πινέλο στον κώλο, να βάφω και τα κάγκελα συγχρόνως;"!
0