Ο πατέρας, της γενιάς του Πολυτεχνείου, κάθεται στο σαλόνι του σπιτιού του μαζί με τον 10χρονο γιο του και το νεώτερο βλαστάρι της οικογένειας, ένα μωρό 1 έτους. Κάποια στιγμή αποφασίζει να εξηγήσει στον "μεγάλο" τι σημαίνουν όλα όσα ακούγονται για τις κοινωνικές τάξεις, την αντιπαλότητά τους και τον ρόλο της εξουσίας στη ζωή μας.
- "Κοίτα παιδί μου", του λέει, "η κοινωνία είναι όπως η οικογένεια. Στην δική μας οικογένεια για παράδειγμα, εγώ είμαι το κεφάλαιο. Αυτός δηλαδή που κερδίζει και φέρνει τα χρήματα. Η μητέρα σου είναι η κυβέρνηση, αυτή αποφασίζει που και πώς θα τα ξοδέψουμε. Η υπηρέτρια είναι η εργατική τάξη. Εσύ παιδί μου είσαι ο λαός".
- "Το μωρό πατέρα τι είναι", ρωτάει ο γιος, "ο λαουτζίκος";
- "Όχι παιδί μου, το μωρό είναι το μέλλον του λαού", απαντάει ο πατέρας.
Η ώρα έχει περάσει και πάνε όλοι για ύπνο. Κάποια στιγμή, αργά τα μεσάνυχτα, το μωρό τα έχει "κάνει" και κλαίει με λυγμούς. Κανένας δεν σηκώνεται να το ησυχάσει. Ο γιος, σηκώνεται, χτυπάει την πόρτα της κρεβατοκάμαρας των γονέων του. Τίποτα! Μισανοίγει την πόρτα και βλέπει την μητέρα του να κοιμάται ατάραχη φορώντας ωτοασπίδες. Ο πατέρας πουθενά. Πηγαίνει προς την κουζίνα και από την μισάνοιχτη πόρτα βλέπει τον πατέρα του να "πηδάει" την υπηρέτρια. Φεύγει αθόρυβα και από εκεί πλήρως απογοητευμένος και επιστρέφει στο δωμάτιό του. Το πρωί, αναφέρει στον πατέρα του το βραδινό περιστατικό με το κλάμα του μωρού.
- "Να σου εξηγήσω γιε μου", λέει ο πατέρας.
- "Άσε, άσε πατέρα κατάλαβα", του απαντάει ο γιος. "Το κεφάλαιο "πηδάει" την εργατική τάξη, η κυβέρνηση κοιμάται του καλού καιρού, ο λαός φωνάζει, αλλά δεν τον ακούει κανείς και το μέλλον του λαού παραμένει σκατωμένο !
0