Γιατί απέλυσα τη γραμματέα μου!
Προσέξτε μην σας συμβεί...
Πριν από δύο εβδομάδες ήταν τα 45α γενέθλια μου και δεν αισθανόμουν ιδιαίτερα καλά γι αυτό. Κατέβηκα να πάρω το πρωινό μου ξέροντας
Ότι η γυναίκα μου θα μου έφτιαχνε το κέφι με τις ευχές της και ίσως και με κάποιο δώρο.
Όχι μόνο δεν μου ευχήθηκε, δεν είπε ούτε "καλημέρα"! "Καλά να πάθεις, που θελες και παντρειές", σκέφτηκα. Παρηγορήθηκα όμως γιατί φανταζόμουνα ότι τα παιδιά θα το θυμόντουσαν. Τα παιδιά όμως κατέβηκαν για πρωινό και δεν είπαν λέξη.
Όταν έφτασα στο γραφείο, ήμουν τελείως πεσμένος και απογοητευμένος.
Καθώς έμπαινα, η γραμματέας μου η Τζάνετ μου είπε, "Καλημέρα κύριε διευθυντά, Ευτυχισμένα Γενέθλια." Αισθάνθηκα καλύτερα, κάποιος τουλάχιστον με θυμήθηκε. Δούλεψα μέχρι το μεσημέρι. Κάποια στιγμή, η Τζάνετ μου χτύπησε την πόρτα και είπε, "Ξέρετε, Έξω έχει υπέροχο καιρό και μια και είναι τα γενέθλια σας, τι θα λέγατε να πηγαίναμε για γεύμα οι δυο μας;"
"Αυτό είναι η καλύτερη ιδέα που άκουσα σήμερα. Πάμε". Πήγαμε για φαγητό. Δεν πήγαμε εκεί που τρώγαμε συνήθως αλλά σε ένα μικρό απομονωμένο μέρος στην εξοχή. Πήραμε δύο μαρτίνι και απολαύσαμε φοβερά το γεύμα μας. Κατά την επιστροφή μου είπε, "Μια τόσο όμορφη μέρα δεν χρειάζεται να επιστρέψουμε στο γραφείο, έτσι;"
"Υποθέτω πως όχι" απάντησα εγώ. "Πάμε στο διαμέρισμά μου", μου είπε εκείνη. Φτάνοντας στο διαμέρισμα μου είπε, "Κύριε διευθυντά, αν δεν σας πειράζει, θα πάω στο υπνοδωμάτιο να βάλω κάτι πιο άνετο."
"Βεβαίως", απάντησα ενθουσιασμένος.
Πήγε στο δωμάτιο και, μετά από κανένα πεντάλεπτο, βγήκε κρατώντας μια τούρτα γενεθλίων, ακολουθούμενη από τη γυναίκα μου, τα παιδιά, και ντουζίνες ολόκληρες από οικογενειακούς φίλους. Όλοι τραγουδούσαν το τραγουδάκι των γενεθλίων... και εγώ καθόμουν εκεί, στον καναπέ... θεόγυμνος.
Ένας πατέρας έχει ξεχάσει τα γενέθλια της μικρής κόρης του και τρέχει με αγωνία να προλάβει τα μαγαζιά ανοιχτά για να της αγοράσει κάποιο δώρο.
Καταφέρνει και μπαίνει σε ένα μαγαζί και ο υπάλληλος τον υποδέχεται λέγοντάς του:
- Παρακαλώ, θα μπορούσα να σας βοηθήσω;
- Ναι, είναι τα γενέθλια της κόρης μου και δεν έχω ιδέα τι δώρο να της κάνω.
- Χμ, τι θα λέγατε να της αγοράζατε μια κούκλα Barbie; Εχουμε την "Barbie στην Χαβάη" για 5.000 δρχ, την "Barbie Babysitter" για 5.000 δρχ, την "Barbie Νοσοκόμα" για 5.000 δρχ, την "Barbie Αεροσυνοδό" για επίσης 5.000 δρχ και την "Barbie Διαζευγμένη" για 52.000 δρχ.
- 52.000 δρχ; Γιατί η "Barbie Διαζευγμένη" είναι τόσο ακριβή;
- Επειδή, κύριε, η "Barbie Διαζευγμένη" πάει μαζί με το σπίτι του John-John, το αυτοκίνητο του John-John, καθώς και όλα τα χρήματα του John-John...
Ηταν ο Πίτσος και ο Κίτσος και ο Κίτσος κάλεσε τον Πίτσο στο πάρτυ του. Ρωτάει ο Πίτσος τη μαμά του.
- Μαμά να πάω στα γενέθλια του Κίτσου;
- Ναι, αλλά ξέρεις πως να πας;
- Όχι, πες μου.
- Θα ανεβείς μια ανηφόρα, θα κατεβείς μια κατηφόρα, θα ανεβείς μια ανηφόρα, θα κατεβείς μια κατηφόρα. Θα μπεις στη βάρκα του βαρκάρη, θα σε περάσει απέναντι, θα χτυπήσεις την πόρτα, θα σου ανοίξει η υπηρέτρια και θα πεις "Αυτά τα γλυκάκια είναι για τον Κίτσο."
- Εντάξει μαμά να σου πω κι εγώ το δρόμο;
- Ναι.
- Θα ανεβώ μια κατηφόρα, θα κατεβώ μια ανηφόρα, θα ανεβώ μια κατηφόρα, θα κατεβώ μια ανηφόρα. Θα μπω στη βράκα του βαρκάρη, θα με περάσει απέναντι, θα χτυπήσω την υπηρέτρια, θα μου ανοίξει η πόρτα και θα πω:
"Αυτός ο Κίτσος είναι για τα γλυκάκια!"
Τρία ροζ μπαλάκια...
Ήταν ένα άτεκνο ζευγάρι και προσπαθούσε να κάνει παιδί. Μετά από πολλές προσπάθειες το κατάφεραν. Γεννιέται το παιδί και το βαφτίζουν Γιάννη. Στα γενέθλια του του έπαιρναν διάφορα παιχνιδάκια για μωρά. Όταν πήγε ο Γιαννάκης 3 χρονών και άρχισε να μιλάει, τον ρωτάει η μάνα του τι δώρο θέλει για τα γενέθλια του και ο Γιαννάκης απαντάει:
- Τρία ροζ μπαλάκια!
- Καλά του λέει η μάνα του.
Πάει 4 χρονών και τον ρωτάει ο πατέρας του τι δώρο θέλει για τα γενέθλια του.
- Τρία ροζ μπαλάκια λέει πάλι ο Γιάννης.
- Μα γιε μου, του λέει ο πατέρας, σου πήραμε τα μπαλάκια πέρσι...
- Δεν με νοιάζει λέει ο μικρός, εγώ θέλω 3 ροζ μπαλάκια... και αρχίζει να κλαίει.
Με τα πολλά, του πήρε τα μπαλάκια. Περνούσαν τα χρόνια, και κάθε φορά ο Γιάννης ήθελε 3 ροζ μπαλάκια για τα του.
Πήγε στο δημοτικό και είχε τους καλύτερους βαθμούς. Του λέει η μάνα του:
- Γιε μου τι θέλεις να σου πάρω;
- 3 ροζ μπαλάκια!
- Μα γιε μου, μεγάλωσες τώρα, δε θες να σου πάρω ένα PC καλύτερα;
- Όχι! Θέλω 3 ροζ μπαλάκια!
Τι να κάνει η μάνα του, του τα παίρνει. Τελείωσε το δημοτικό, τελείωσε και το γυμνάσιο, κάθε χρόνο ο Γιάννης ζητούσε το ίδιο πράγμα. Τρία ροζ μπαλάκια!
Τελειώνει το λύκειο, τελειώνει το πανεπιστήμιο, ανοίγει ιατρείο και πάντα, κάθε χρόνο ζητάει τα τρία ροζ μπαλάκια.
Μετά από δέκα χρόνια τραυματίζεται θανάσιμα σε ένα τροχαίο. Πριν πεθάνει του λέει ο πατέρας του:
- Γιε μου έχω μια απορία, τόσα χρόνια από τότε που γεννήθηκες, κάθε χρόνο μας ζητάς το ίδιο πράγμα: Τρία ροζ μπαλάκια. Πες μου σε παρακαλώ τι τα ήθελες αυτά τα ροζ μπαλάκια;
- Πατέρα θα σου πω... είναι πολύ απλό. Τα μπαλάκια τα ήθελα για... και πέθανε χωρίς να προλάβει να τελειώσει τη φράση του!