Yörüngesine girmiş bir uydu gibi, Yıllarca peşinden koştuğum sevgili. Artık ışık vermeyeceğim sana, Ve dönmeyeceğim etrafında. Sen kendine yeni yıldızlar buldun, Oysa ben, Yaratandan sonra sana kuldum. Her tanyeri ağartısında, Her kızarıklığında, Seni aramayacağım, Seni bulmayacağım. Karların beyazlığı, tenin değil şimdi. O beyazlık, hayatıma açtığım yeni bir sayfa oldu. Kara, artık yaşadığım günler değil, Ufukta görünen sevdiğimin gözleri olacak. Saçlarında bulduğum başak sarılığını, Başaklara geri verdim. Rotasını kaybetmiş bir gemi değilim artık, Rotamı yeni buldum. Güneş bir başka doğuyor şimdi. O güneş ki; Kışın ısıtıyor, yazın serinletiyor beni. Rüzgar, saçlarımı başka türlü okşuyor. Bilir misin, ben her rüzgarı; Senin saçlarını okşasın diye sana gönderiyor, Ve senin saçlarını okşadığı için seviyordum. Yeni umutlara yelken açıyor gönlüm, O yeni umutlar uğrunda geçecek ömrüm. İmkansızı gerçekleştirecek kadar güçlüyüm, Ve on şiddetinde bir depreme dayanacak kadar, Sağlam basıyor ayaklarım yere. Yaşadığım sevdanın hatırına, Yine de kötü diyemem sana. Yen içinde kalsa da, kırılan kol, Dilerim Allah’tan, hep mutlu ol.
Osmanlı Padişahı Yavuz Sultan Selim, tebdili kıyafet yapmış, Kuşlar Çarşısı'nı geziyormuş... Avcılar avladıkları kuşları, tuzakçılar yakaladıkları maharetli, eğitimli, güzelim kuşları satıyorlar. Bir ara gözü kekliklere ilişir padişah'ın. Bir grup kekliğin üzerindeki varakta, "Tane işi satış fiyatı 1 altın" yazıyor. Hemen yanı başlarında asılı, adeta altın kafes içinde bir keklik daha var ki, fiyatı; 300 altın. Padişahın gözü 300 altınlık kekliğe takılır. "Hayırdır" der satıcıya, "Bunun diğerlerinden ne farkı var ki, bunlar 1 altın, bu 300 altın?" Satıcı, "Bu keklik özel eğitimli, çok güzel ötüyor, ötmesi bir yana bunun ötüşünü duyan ne kadar keklik varsa hepsi onun etrafına doluşuyor" diyor. "Tabii bu arada avcılar da o etrafa doluşan keklikleri daha rahat avlıyorlar" diye ekliyor. "Satın alıyorum" diyor Padişah, "Al sana 500 altın..." Parayı veriyor; hemen oracıkta kekliğin kafasını kesiyor. Adam şaşırıp, "Ne yaptınız, en maharetli kekliğin kafasını koparttınız, yazık değil mi" diye dövünürken; Padişah gürlüyor:
"Bu kendi soyuna ihanet eden bir kekliktir. Bunun akıbeti er veya geç ancak budur." der.