Een pastoor wordt in de woestijn verrast door een zandstorm. Binnen de korste keren steekt hij tot zijn heupen vast in het zand. Net op dat ogenblik komt er een brandweerwagen voorbij. De brandweerlui willen de pastoor uit zijn benarde situatie bevrijden, "Niet nodig, ik vertrouw op de goddelijke voorzienigheid!"
Na een kwartier zit de onfortuinlijke pastoor tot aan zijn borst vast in het zand. Opnieuw komen de brandweerlui voorbijrijden.
"Laat maar, ik vertrouw op de goddelijke voorzienigheid"
Even later zit het zand tot aan zijn kin en komt opnieuw de brandweerwagen voorbij.
"Niet nodig, ik vertrouw op de goddelijke voorzienigheid"
Een half uur later vraagt de pastoor in de hemel verontwaardigd een onderhoud met God. "Nu hebt U me toch teleurgesteld hооr! Ik maar voorzienigheid preken en nu word ik door U zo in de steek gelaten."
"Maar, beste pastoor, wat had ik in hemelsnaam nog meer kunnen doen dan in de woestijn drie keer een brandweerwagen voorbij te sturen?"
0