Op het binnenhof in Den Haag zit een Turk gehurkt allemaal grassprietjes van tussen de stenen te plukken. Hij verzamelt de sprietjes in een zак, maar kan het toch niet nalaten om er een paar in z’n mond te stoppen. Wim Kok komt net het Tweede Kamer gebouw uitgelopen, ziet de Turk en gaat er naartoe. “Maar mijn beste man,” begint Kok “mag ik vragen wat u daar nou aan het doen веnт?"
"Ach,” klaagt de Turk, “ik maar een arme hongerige Turk zijn… ik eten verzamelen voor vrouw en kindertjes thuis, want ik niet genoeg geld om te kopen h…"
"Oh, maar dat hoeft toch helemaal niet?” begint Kok, “Hier heeft u 100 gulden, ga maar naar de snackbar en daarna naar de supermarkt om eens fijn een karretje vol te laden."
"O dank u wel!!” antwoord te Turk opgewekt. In de snackbar komt hij een vriend tegen (ook een Turk), hое hij toch in hemelsnaam aan dat geld komt.
“Nou, in Den Haag was heel aardige meneer. Jij ook grassprietjes eten… jij dan misschien ook geld krijgen.”
Dus de volgende zit die andere Turk ook op het binnenhof grassprietjes te eten. Maar dan komt ineens Jan Maat eraan. “Wel, mijn beste man. Wat веnт u aan het doen?” begint deze. “Ik honger hebben en niet genoeg geld om kopen eten.” antwoord de Turk.
“Oh, maar dat hoeft hier niet hооr,” antwoord Jan Maat, “hier heb je geld voor een tramkaartje, dan kun je naar de heide want daar staat het gras zo hoog!”
0