Влегува Трпе во банката и ја прашува службеничката:
– Може ли да внесам ебани долари во скапанава банка?
– Господине, ве молам држете се воспитано… во банка сте.
– Што ми е гајле ма… сакам да внесам еден eбaн влог во скапанава банка.
– Не може така господине… ќе го викнам директорот.
После 5 мин…
– Што е проблемот тука? Колешката ми рече дека не знаете како да се однесувате во банката? Да го викнам ли обезбедување?
– Нема потреба… освоив некои 10 ебани милиони долари од лотарија и сакам да ги внесам во скапанава банка.
– И што? Оваа глупава гуска не сака да ве услужи ли?

Прв училишен ден во едно средно училиште во САД.
Професорката го претставува новиот ученик Такиро Сузуки од Јапонија.
Часот започнува професорката прашува:
- Сега ке видам колку ја познавате американската историја. Кој рекол: "Слобода или смрт?".
Во училницата штама и само Сузуки крева рака:
- Патрик Хенри, Филаделфија, 1775 год.
- Многу добро Сузуки." А кој рекол: "Државата е народ и како таква никогаш не смее да умре".
Сузуки станува:
- Абрахам Линколн, Вашингтон, 1863 год.
Професорката строго ги погледнува другите ученици, па рекла:
- Засрамете се Сузуки e Јапонец, а ја познава американската историја подобро од вас.
Тих глас од задните клупи:
- Eбete се посрани јапонци!
- Кој го кажа тоа?, викнала професорката.
Сузуки крева рака и вика :
- Генерал Мaк Артур, Гвадалканал 1942 год и Ли Jакока на собранието на акционерите на Крајслер, Детроит, 1982 год.
Училницата во потполна тишина кога се слуша од позадина:
- Пуши го!
Професорката извадена од кoжa:
- Сега е доста. Кoј беше тоа?
Сузуки:
- Бил Клинтон на Моника Левински, овална соба во Белата Куќа, Вашингтон, 1997 год.
Некој друг ученик извикува:
- Сузуки е срање!
Сузуки ко од топ:
- Валентинo Роси, мото трка Гранд-Прих на Бразил, Рио де Женеиро 2002год.
Училницата паѓа у хистерија, прoфесорката во несвест а на врата се појавува служителот:
- У пичку матер! Никогаш не сум видел ваков хаос.
Сузуки подготвен:
- Македонскиот премиер на министерот за финансии, ребаланс на буџетот, Скопје 2003год.
На поштарот му е последен ден на работа после 35 години верно служење во својот реон. На последната обиколка, од првата куќа го пречекува целото семејство, му честитаат и му даваат подарок во плик.
Во втората куќа повторно истото, но добива штека цигари.
Доаѓа тој кај третата куќа и вратата ја отвара прекрасна млада жена облечена само во долна облека. Таа го фаќа за рака, го носи во кревет, водат љубов, го носи во кујна, му дава доручек, шолја кафе и банкнота од 100 денари под шолјата.
Поштарот се уште возбуден од прекрасниот подарок, прашува:
– Се беше одлично, мора да признаам, но, не ми е јасно, зошто ми давате 100 денари.
– Па, вчера вечер со маж ми почнав муабет за тоа што да ти дадеме поклон за пензионирање. Неговата реакција беше “Јеби га, дај му 100 денари”. Доручекот беше моја идеја.

Евреин го учи синот како се прави бизнис. Му вели:
– Еве, замисли дека Петре Стојанов ни должи пари, но доцни со враќањето. Напиши му писмо. Синот пишува:
„Почитуван г-дин Стојанов. Според нашите документи, Вие ни должите одредена сума пари, која требаше да ни ја вратите минатата недела. Се надеваме дека само поради невнимание сте заборавиле да ни ја исплатите“.
– Не така! – Вели таткото. – Треба пократко! Бизнис писмо се пишува кратко и јасно! И мора да биде поостро!
Синот пак пишува:
„Г-дин Стојанов, се надевам дека не сте заборавиле дека ни должите одредена сума на пари“.
– Пократко! – Коментира пак таткото.
Синот пак седнува и пишува:
„Г-дин Петре, вратете ни ги парите.“
Таткото веќе видно налутен му вели:
– Абе колку пати да ти повторувам дека бизнис писмо се пишува кратко и мора да биде остро. Еве вака:
„Петре, кога?“