Прв училишен ден во едно средно училиште во САД.
Професорката го претставува новиот ученик Такиро Сузуки од Јапонија.
Часот започнува професорката прашува:
- Сега ке видам колку ја познавате американската историја. Кој рекол: "Слобода или смрт?".
Во училницата штама и само Сузуки крева рака:
- Патрик Хенри, Филаделфија, 1775 год.
- Многу добро Сузуки." А кој рекол: "Државата е народ и како таква никогаш не смее да умре".
Сузуки станува:
- Абрахам Линколн, Вашингтон, 1863 год.
Професорката строго ги погледнува другите ученици, па рекла:
- Засрамете се Сузуки e Јапонец, а ја познава американската историја подобро од вас.
Тих глас од задните клупи:
- Eбete се посрани јапонци!
- Кој го кажа тоа?, викнала професорката.
Сузуки крева рака и вика :
- Генерал Мaк Артур, Гвадалканал 1942 год и Ли Jакока на собранието на акционерите на Крајслер, Детроит, 1982 год.
Училницата во потполна тишина кога се слуша од позадина:
- Пуши го!
Професорката извадена од кoжa:
- Сега е доста. Кoј беше тоа?
Сузуки:
- Бил Клинтон на Моника Левински, овална соба во Белата Куќа, Вашингтон, 1997 год.
Некој друг ученик извикува:
- Сузуки е срање!
Сузуки ко од топ:
- Валентинo Роси, мото трка Гранд-Прих на Бразил, Рио де Женеиро 2002год.
Училницата паѓа у хистерија, прoфесорката во несвест а на врата се појавува служителот:
- У пичку матер! Никогаш не сум видел ваков хаос.
Сузуки подготвен:
- Македонскиот премиер на министерот за финансии, ребаланс на буџетот, Скопје 2003год.
На поштарот му е последен ден на работа после 35 години верно служење во својот реон. На последната обиколка, од првата куќа го пречекува целото семејство, му честитаат и му даваат подарок во плик.
Во втората куќа повторно истото, но добива штека цигари.
Доаѓа тој кај третата куќа и вратата ја отвара прекрасна млада жена облечена само во долна облека. Таа го фаќа за рака, го носи во кревет, водат љубов, го носи во кујна, му дава доручек, шолја кафе и банкнота од 100 денари под шолјата.
Поштарот се уште возбуден од прекрасниот подарок, прашува:
– Се беше одлично, мора да признаам, но, не ми е јасно, зошто ми давате 100 денари.
– Па, вчера вечер со маж ми почнав муабет за тоа што да ти дадеме поклон за пензионирање. Неговата реакција беше “Јеби га, дај му 100 денари”. Доручекот беше моја идеја.
Скржавец отишол со своето семејство во Скопје на гости кај роднини. На автобуската станица скржавецот прашал еден таксист:
– Колку чини да не однесете до Карпош?
– До Карпош… чекај да проверам… Околу 150 денари.
– Колку?! Глупости! Подобро ќе одам пешки.
Таксистот видел со каков си има работа и му предложил:
– Добро, нема да ми плаќаш, ако издржиш да не изустиш ни збор во текот на целиот пат!
Скржавецот веднаш се согласил, се качиле сите во таксито и тргнале. Таксито лета, се пика меѓу автомобилите, свири, пцуе… Скржавецот се поти, ги гризе усните, ги гризе ноктите, менува бои, но молчи. Стигнале и таксистот рекол:
– Браво! Целиот пат не пушти ниту звук! Кажи ми, кога ти беше најтешко да издржиш?
– Па… на семафорите кај Соборна, кога испадна детето…