Jack en Bob gaan een weekje skiën in Oostenrijk. Onderweg met de auto worden ze verrast door een sneeuwstorm. Ze proberen nog verder te rijden, maar als ze een hoeve langs de weg opmerken besluiten ze toch maar te stoppen. Ze bellen aan en vragen aan de knappe boerin die komt opendoen of ze de nacht mogen doorbrengen.
"Ik weet dat het een erge sneeuwstorm is en er is genoeg plaats in mijn huis, maar ik ben ваng dat de buren zullen roddelen als ik jullie in huis neem."
"Wees gerust mevrouw, we zullen in de schuur slapen en we zijn weg voor zonsopgang"
De vrouw gaat akkoord. Ze installeren zich in de schuur en voor dag en dauw zijn ze weer weg.
Het werd een prachtige skivakantie.
Maar negen maanden later ontvangt Bob een brief van een advocaat.
Na enkele minuten verdwaasd voor zich uit te hebben gekeken, beseft hij dat de brief afkomstig is van de advocaat van de weduwe van negen maanden geleden tijdens het skireisje.
Hij loopt tot bij Jack en vraagt hem of hij zich de knappe weduwe herinnert?"
"Ja ik herinner mij die." antwoordt Jack
"Zou het kunnen dat je midden in de nacht веnт wakker geworden en haar een bezoekje hebt gebracht?"
"Euh... ja" antwoordt Jack een beetje verveeld met de zaak.
"En je hebt mijn naam gebruikt in plaats van de jouwe?"
Jack wordt nu echt rood van schaamte:
"Ja, sorry hооr. Het is allemaal waar, maar waarom vraag je dat?
"Wel, ik heb net een brief gekregen van haar advocaat, ze is overleden en ik erf alles!"
(Dachten jullie iets anders misschien?)

Twee zwervers lopen op een stuk land van een boer. Op een gegeven moment komen ze een put tegen. Allebei buigen ze over de rand heen en kijken hое diep de put is. Ze zien de bodem echter niet! Ze pakken een tak en gooien hem in de put. Weer kijken en luisteren ze, maar weer gebeurt er niks. Ook nadat ze er een baksteen in gegooid hebben horen ze en zien ze niks, ze snappen er niks van. Iets verder van de put zien ze een grote spoorbiels liggen. Met z’n tweeën pakken ze de biels op en gooien ’m in de put. Weer buigen ze over de put, luisteren en kijken maar weer niks...! Niet lang daarna komt er een geit aangehold en springt zo de put in, ze snappen er niks van.
Iets verderop zien ze een boerderij en lopen er naar toe om de boer het een en ander uit te laten leggen. Als ze het erf oplopen zien ze de boer al staan.
"Hé boer, daar op het land kwamen we net een put tegen is die van jouw."
"Ja, die is diep hé?" zei de boer!
"Ja", zeggen de zwervers, "maar dat niet alleen, we zagen je geit in die put springen!"
"Dat kan helemaal niet", zei de boer, "die heb ik vastgebonden aan een spoorbiels.......!"
Paul Jambers is ten einde raad. Hij heeft geen inspiratie meer om een reportage te maken. Maar op een dag heeft hij een schitterend idee. Hij besluit om eens naar het buitenland te trekken, want in België heeft hij alles wel al gezien. Dus gaat hij naar Oezbekistan op reportage.
Daar aangekomen klopt hij bij de eerste de beste boer aan. Hij vraagt aan de boer:
" Wat is het leukste wat je tot nog toe meegemaakt hebt in je leven ?"
De boer antwoordt :
" Daar moet ik niet lang over nadenken. Dat was die keer dat de burgemeester zijn vouw vermist was in de bossen. Je moet weten, als er iemand zijn vrouw vermist is, komen alle mannen van het dorpje tesamen in het dorpscafé en dan drinken we tot we straalbezopen zijn. Dan gaan we met z'n allen de bossen in, en als we de vrouw gevonden hebben, pakken we haar allemaal eens goed van achter."
"Tja, denkt Jambers, daar kan ik niet veel mee doen, da's veel te vulgair." Dus vraagt Jambers aan de boer wat zijn 2de beste ervaring in zijn leven was. "Daar moet ik niet lang over nadenken, zei de boer, dat was die keer dat de geit van mijn gebuur vermist was in de bossen. Je moet weten,als er iemand zijn geit vermist is, komen alle mannen van het dorpje tesamen in het dorpscafé en dan drinken we tot we straalbezopen zijn. Dan gaan we met z'n allen de bossen in, en als we de geit gevonden hebben, pakken we haar allemaal eens goed van achter."
"Shiт, denkt Jambers, wat moet ik nu aanvangen?" Dus besluit hij eens naar de boer zijn slechtste ervaring te vragen.
"Tja, zegt de boer, daar moet ik ook niet lang over nadenken, dat was die keer dat ik vermist was in de bossen !"
Een boer koopt een aantal varkens, hij hoopt ze te kunnen fokken voor vlees, spek, enzovoort.... Na een aantal weken, komt hij erachter dat er geen enkel varken drachtig wil worden en roept hij de hulp van een veearts in. De veearts raadt hem aan om eens kunstmatige inseminatie te proberen. De boer heeft er geen enkel idee van wat dit betekent, maar om zijn onwetendheid te verbergen, vraagt hij aan de veearts hое hij kan weten dat de varkens drachtig zijn. De veearts vertelt hem dat de varkens minder zullen staan en in plaats daarvan veel zullen liggen en in de modder zullen liggen rollen wanneer ze drachtig zijn.
De boer hangt op en denkt er eens even over na. Hij komt tot de conclusie dat kunstmatige inseminatie betekent dat hij de varkens moet bevruchten. Dus laadt hij de varkens in een grote veeauto, gaat ermee naar het bos, heeft met alle varkens sекs, brengt ze weer thuis en gaat naar bed.
De volgende morgen staat hij op en kijkt naar zijn varkens. Hij ziet dat ze nog steeds veel rondlopen en niet liggen. Hij concludeert hieruit dat de eerste keer niet geholpen heeft. Dus hij laadt ze weer in de veewagen, rijdt ermee naar de bossen, neukt elk varken twee keer, brengt ze weer terug en gaat naar bed.
De volgende morgen staat hij op en ziet dat de varkens nog steeds rondlopen. Nog één keer zegt hij tegen zichzelf en hij laadt de varkens weer in de veewagen en rijdt er weer mee naar de bossen. Hij is de hele dag aan het wippen met de varkens totdat hij naar huis gaat, daar valt hij lusteloos in bed.
De volgende morgen kan hij zelfs niet uit bed komen om even te kijken hое het met de varkens gaat. Hij vraagt zijn vrouw of zij even wil kijken of de varkens lekker in de modder liggen te rollen.
"Nee", zegt ze, "ze staan allemaal in de veewagen en eentje is er aan het toeteren met de claxon."
Ne jonge gast van 22 jaar gaat zijne nieuwe motor afhalen. En de verkoper geeft hem allerlei raad, waaronder een potje met Vaseline voor zijn lederen zadel. "Elke keer dat het regent moet ge uw zadel inwrijven met dat potje, kwestie van uw zadel soepel te houden", zei die verkoper. Bon, die gast weg met zijne motor, tankt vol, en die de ganse dag maar rijden. 's Avonds, hij heeft er niet aan gedacht, PRR... PRRR... PRRRR en niets meer benzine op.
Hij zit er tussen de velden, niemand te zien, behalve juist in de verte een boerderij. Hij daar naartoe, vraagt hulp, en krijgt die ook. "Juist", zei die boer, "'t is etenstijd, steekt eerst e patatje mee! Mor 1 ding,”, zei den boer, "tijdens 't eten wordt er niet gesproken, en as er iemand spreekt, die moet den afwas doen". Ze zitten met gevieren rustig aan de soep, den boer, de boerin, hun dochter en onze motorrijder.
Verdomme, denkt die motorrijder, die dochter, das een knap jong ding. En bovendien, der mag toch niet gesproken worden aan tafel, das mijn kans. Hij wandelt rond de tafel, pakt die dochter beet, legt ze voorover op de tafel, heft da rokje op, da broekje naar beneden en hij pakt die. Niemand die iets zei. 5 minuten later, bij de patatjes, zit onze motorrijder even naar de boerin te zien.
Verdomme denkt hij, die is ook nog niet zo mis. En ze hebben daar juist ook niks gezegd, dus waarom nu wel? Hij wandelt rond de tafel, pakt de boerin beet, legt ze voorover op tafel, heft da rokje op, da broekje weer naar beneden,... en hij neemt haar ne keer heel diep en heel goe. Weer niemand die iets zei! Ze zijn al aan het dessert, als er ineens een groot onweer losbarst. Onze motorrijder herinnert zich natuurlijk de wijze woorden van de verkoper, hij springt recht, pakt dat potje met Vaseline,... Op die moment gilt dienen boer:
"Ik zal den afwas wel doen!!!"

Limburgers zijn slimmer dan velen denken!!
Een Limburgse boer woont net aan de grens met Nederland en zijn buur is dan ook een Hollandse boer.
De twee hebben altijd een goede verstandhouding gehad tot een treurig incident die relatie vertroebeld heeft.
Het zat zo...
De Limburger had een kip die elke ochtend een ei legde, en hem telkens een kakelvers ontbijt bezorgde.
Op een mooie ochtend ziet hij zijn kip op het land van de buurman. Ze legt haar ei en de Hollander raapt het op.
De Limburger stapt op zijn buur af en vraagt het ei terug. Die weigert omdat de kip het ei op zijn land gelegd heeft en alles op zijn land is dan ook van hem.
De twee staan een hele tijd te discussieren tot de Limburger met een oplossing op de proppen komt...
"Kijk, "zegt hij, "bij ons in Limburg, als we een onoplosbaar geschil hebben, gebruiken we de methode van de harde kloten..."
"Wat?", vraagt de Hollander.
"De harde kloten. Het is heel simpel: ik schop je in je kloten en kijk hoelang het duurt voor ge terug rechtstaat. Dan schopt gij mij in mijn kloten en kijkt hoelang het duurt voor ik recht sta.
Degene die het snelst rechtstaat, heeft gewonnen."
De Hollander gaat akkoord.
De Limburger doet zijn klompen aan, neemt een ferme aanloop en schopt de Hollander kei-en keihard in zijn ballen.
Die valt huilend naar zijn kruis grijpend op de grond .
De tranen lopen over zijn wangen, hij kan nauwelijks ademhalen, hij rolt over de grond, heeft geen gevoel meer in zijn...
Enfin, you get the picture.
Het duurt meer dan 30 minuten voor hij kan rechtstaan. Als hij dan wankelend op zijn benen staat, zegt hij:
"Nu is het aan mij."
Zegt de Limburger:
"Nee, laat maar. Ge moogt het ei hebben."