Ήταν μια γιαγιά και ένας παππούς που δεν είχαν παιδιά.
Μια μέρα διάβασαν στην εφημερίδα ότι σε ένα σχολείο μπαίνεις μοσχάρι και βγαίνεις άνθρωπος. Βέβαια η εφημερίδα εννοούσε ότι μπαίνεις αγράμματος και βγαίνεις πανέξυπνος, ο γέρος και η γιαγιά όμως το κατάλαβαν στην κυριολεξία. Έτσι παίρνει ο παππούς το μοσχάρι από την αγελάδα, πάει στο σχολείο και λέει:
- «Σας δίνω το μοσχάρι μου να το κάνετε άνθρωπο και θα έρθω να το πάρω σε 6 χρόνια», έτσι ευχαριστημένος πάει σπίτι. Στο μεταξύ στο σχολείο σφάζουν το μοσχάρι και το τρώνε. Μετά 6 χρόνια ο παππούς πάει στο σχολείο και σκέφτεται πως να φωνάξει το παιδί του αφού τώρα πια ήταν άνθρωπος. Μετά από σκέψη λέει ότι θέλει τον κύριο Μόσχα. Εν το μεταξύ, υπήρχε εκεί ένας καθηγητής με αυτό το όνομα. Τότε ο φύλακας του λέει:
- «A, θέλετε τον καθηγητή Μόσχα.» Τότε ο παππούς παινεύεται από μέσα του. «Α, για δες το παιδί μου όχι μόνο μεγάλωσε αλλά έγινε και καθηγητής κιόλας.» Έρχεται ο καθηγητής και ο γέρος ανοίγει τα χέρια του και λέει:
- «Παιδί μου, έλα να σε αγκαλιάσω.»
Ο καθηγητής απορημένος λέει:
- «Τι λέτε κύριε, εγώ δεν είμαι ο γιος σας.»
- « Γιε μου δε με θυμάσαι, ο πατέρας σου είμαι»
- «Συγνώμη κύριε λάθος κάνετε.»
Ο παππούς στενοχωρημένος πάει σπίτι. Στο δρόμο όμως του ρχεται μια ιδέα. Παίρνει την αγελάδα και πάει ξανά στο σχολείο, ζητά πάλι τον κύριο Μόσχα και του λέει δείχνοντας την αγελάδα.
- «Εμένα δε με θυμάσαι, τουλάχιστον την μάνα σου τη θυμάσαι!»
Προφυλακτικά.
Είναι ο πατέρας με τον μικρό του γιο στο σουπερμάρκετ, όπου το πιτσιρίκι βλέπει το ράφι με τα προφυλακτικά:
- Μπαμπά, τί είναι αυτό;
- Είναι κάτι που φοράνε οι άνδρες, παιδί μου, όταν κάνουν έρωτα. Αλλά όταν μεγαλώσεις θα στο εξηγήσω καλύτερα...
- Και γιατί στο κουτί έχει μόνο τρία;
- Α, αυτό παιδί μου είναι για τους μαθητές του Λυκείου. Ένα την Παρασκευή το βράδυ, ένα το Σάββατο, και ένα την Κυριακή.
- Και αυτό γιατί έχει 6;
- Α, αυτό παιδί μου είναι για τους φοιτητές. Δύο την Παρασκευή το βράδυ, δύο το Σάββατο, και δύο την Κυριακή.
- Εντάξει, αλλά αυτό γιατί έχει 12;
- Αυτό παιδί μου είναι για τους παντρεμένους. Ένα τον Ιανουάριο, ένα τον Φεβρουάριο, ένα τον Μάρτιο...
Ο Γιάννης περπατάει στο δρόμο και συναντάει το φίλο του το Νίκο, τον οποίον έχει να δει πολύ καιρό. Οπότε αρχίζουν να μιλάνε:
- Τί κάνεις ρε Νίκο; Καιρό έχω να σε δω!
- Aσε φίλε, έχω γραφτεί σε ένα πανεπιστήμιο στο εξωτερικό και σπουδάζω Ζωοκοινωνιολογία!
- Έλα ρε, πρώτη φορά το ακούω. Τί είναι πάλι αυτό;
- Θα σου πω ένα παράδειγμα για να καταλάβεις. Έχεις χρυσόψαρο στο σπίτι σου;
- Ναι.
- Aρα, αγαπάς τα ζώα. Σωστά;
- Nαι.
- Αρα πρέπει να αγαπάς και τους ανθρώπους. Αρα σου αρέσουν και οι γυναίκες! Αρα δεν είσαι αδερφή!
- Ρε φίλε, δίκιο είχες. Μεγάλο πράγμα η Ζωοκοινωνιολογία!
Αμέσως μετά, συνεχίζονταςι το δρόμο του, βλέπει ένα άλλο φίλο του, το Βαγγέλη:
- Που να σου τα λέω ρε Βαγγέλη, πριν από λίγο είδα τον Νίκο.
- Καλά, που γυρνάει αυτός, χάθηκε!
- Σπουδάζει στο εξωτερικό Ζωοκοινωνιολογία!
- Και τι είναι πάλι αυτό;
- Θα σου πω ένα παράδειγμα για να καταλάβεις. Έχεις χρυσόψαρο;
- Οχι!
- Ε, τότε είσαι αδερφή!
Στην Ιατρική Σχολή οι φοιτητές δίνουν προφορικές εξετάσεις. Ο καθηγητής ρωτά μιά φοιτήτρια:
- Δεσποινίς, ποιό μέλος του ανθρωπίνου σώματος, κατόπιν εξωτερικής επιδράσεως, πανταπλασιάζεται;
Η κοπέλλα κοκκινίζει, γυρνάει τα μάτια στο πάτωμα και δεν απαντά. Ο καθηγητής γυρνάει στον επόμενο φοιτητή.
- Εσείς κύριε τί λέτε;
- Η κόρη του οφθαλμού!
- Συγχαρητήρια, περάσατε. Όσο για σας δεσποινίς, θα σας περιμένω στην επόμενη εξεταστική, για τρείς λόγους: Πρώτον, δεν απαντήσατε στην ερώτησή μου. Δεύτερον, σκεφτήκατε πονηρά και όχι επιστημονικά. Και τρίτον, νομίζω ότι σας περιμένει μία τρομερή απογοήτευση...