Μια φορά ήταν τέσσερις φίλοι και έβλεπαν ποδόσφαιρο μπροστά στην τηλεόραση με μπύρες, σουβλάκια και όλα τα υπόλοιπα απαραίτητα αξεσουάρ. Μόλις τελειώνει το ποδόσφαιρο αρχίζουν να συζητούν (μην έχοντας τίποτε άλλο να κάνουν):
- Τι να κάνουμε τώρα ρε παιδιά που βαριόμαστε, η μπάλα τελείωσε, οι μπύρες τελείωσαν..
Οπότε πετάγεται ένας:
- Ρε παιδιά δεν πηδάμε όλοι μαζί το Γιώργο;
Ο Γιώργος που αντιλαμβάνεται τι ειπώθηκε αρχίζει να κλαψουρίζει:
- Όχι ρε παιδιά εμένα, γιατί εμένα, όχι ρε παιδιά δε θέλω να γίνω αδερφή.
- Αντε ρε, του λέει αυτός που είχε ρίξει αρχικά την ιδέα, με μια φορά δεν συνηθίζεις...
Τη συνέχεια την αντιλαμβάνεστε, τον πηδάνε όλοι... Την επόμενη εβδομάδα επαναλαμβάνεται το ίδιο ακριβώς σκηνικό, με το που τελειώνει ο αγώνας αρχίζουν να συζητούν:
- Τι να κάνουμε ρε παιδιά τώρα που βαριόμαστε, η μπάλα τελείωσε, οι μπύρες τελείωσαν..
Οπότε πετάγεται ξανά ο ίδιος με την προηγούμενη φορά:
- Ρε παιδιά δεν πηδάμε όλοι μαζί το Γιώργο;
Ο Γιώργος αρχίζει πάλι να κλαψουρίζει:
- Όχι ρε παιδιά εμένα, γιατί εμένα, όχι ρε παιδιά δε θέλω να γίνω αδερφή.
- Αντε ρε, του λέει αυτός που είχε ρίξει αρχικά την ιδέα, με δυο φορές συνηθίζεις...
Το αποτέλεσμα είναι πάλι το ίδιο, τον πηδάνε πάλι... Την επόμενη εβδομάδα, ξανά πάλι μαζεύονται να δουν ποδόσφαιρο με σουβλάκια μπύρες κλπ. Με το που τελειώνει ο αγώνας, αρχίζουν πάλι την ίδια συζήτηση:
- Τι να κάνουμε ρε παιδιά, πολλή βαρεμάρα έχει πέσει, οι μπύρες τελείωσαν, όπως και τα σουβλάκια...
Οπότε εκεί που καθόντουσαν όλοι σκεφτικοί πετάγεται ο Γιώργος και με ναζιάρικη φωνή λέει:
- Ρε παιδιά με την τρίτη φορά συνηθίζει κανείς;
Πάει ένας κουτσός στο γραφείο των παραολυμπιακών αγώνων και λέει:
- Θα ήθελα να γραφτώ για τους αγώνες τρεξίματος.
- Χωρίς παρεξήγηση κύριε, λέει ο γραμματέας, αλλά πως θα τρέχετε αφού είστε κουτσός;
- Α, λέει ο κουτσός, μην ανησυχείτε. Έχω προπονηθεί πάρα πολύ, και τρέχω με τα χέρια.
- Εντάξει, λέει ο γραμματέας, για να το λέτε...
Την επόμενη μέρα πάει ένας κουλός και λέει:
- Θέλω να γραφτώ για τους αγώνες ακοντίου.
- Μα κύριε, πως θα πιάσετε το ακόντιο;
- Έχω εξασκηθεί πάρα πολύ, και το ρίχνω με το στόμα.
- Καλά, θα σας γράψω.
Την επόμενη πάει ένας τύπος που δεν έχει χέρια και πόδια, και ζητά να γραφτεί στους αγώνες κολύμβησης.
- Καλά, και πως θα κολυμπήσετε; ρωτάει ο γραμματέας.
- Ξέρω τι σας λέω, εγώ κολυμπάω με τα αυτιά.
- Αφού το λέτε εσείς...
Αρχίζουν οι παροολυμπιακοί και αποφασίζει ο γραμματέας να παρακολουθήσει τους αγώνες των τριών αθλητών.
Πάει στον πρώτο αθλητή, και τον βλέπει να βγαίνει δεύτερος! Φιλιά, αγκαλιές, ρεπόρτερ...
Πάει στον δεύτερο, χρυσό μετάλλιο, φωνές, κακό, τον αγκαλιάζουν όλοι...
Πάει και στον τρίτο. Ακούγεται το σημάδι έναρξης, βουτάει ο αθλητής στο νερό, και αντί να κολυμπήσει αρχίζει να βουλιάζει στον πάτο σαν βαρίδι. Τρέχουν τον βγάζουν, αστράφτουν τα φλας και τον ρωτάνε οι ρεπόρτερ:
- Μα καλά, γιατί δεν κολύμπησες;
Και απαντάει:
- Ποιος μαλάκας μου έβαλε το σκουφί;
Κυπριακή ιστορία...
Ένας Κύπριος συζητούσε με ένα Έλληνα φίλο του και του έλεγε την ιστορία:
. . . Όταν ήμασταν μικρά, στο Δημοτικόν, εβλέπαμεν τα κοριτσάκια που επαίζανεν σχινάκιν , και σηκωνότανεν η φουστίτσα τους, και καβλωναμεν. . .
... Και μετά πηγαίναμεν και τη χώναμεν στην άμμον και ξεκαβλώναμεν. . .
... Στο Γυμνάσιον, αργότερα, εβλέπαμεν τα κοριτσάκια που τρέχανεν πάνω κάτω και παίζανεν μήλαν, και κουνιότανεν τα κολαράκια τους και καβλώναμεν...
... Και μετά πηγαίναμεν και τη χώναμεν στην άμμον και ξεκαβλώναμεν. . .
Στο Λύκειο, εβλέπαμεν τα κοριτσάκια που παίζανεν μπάσκετ, και ανεβοκατέβαιναν τα βυζάκιαν τους, και καβλώναμεν...
... Και μετά πηγαίναμεν και τη χώναμεν στην άμμον και ξεκαβλώναμεν.
. . . τέτοιες μαλακίες εκάμναμεν μικροί και βγάλαν την πόλιν μας Αμμόχωστον !
Ο τσακωμός...
Δυο φίλοι λοιπόν, στο δρόμο, κάτω από ένα διώροφο σπίτι, στις 2.00 μετά τα μεσάνυχτα, προσποιούνται ότι τσακώνονται υψηλόφωνα για το ποδόσφαιρο...
Για πρώτη φορά ο ιδιοκτήτης του σπιτιού βγαίνει στο παράθυρο και τους λέει ευγενικά να πάνε κάπου αλλού να τσακωθούν και να τους αφήσουν να κοιμηθούν...
Οι άλλοι για μια στιγμή σταματούν, αλλά έπειτα από λίγο πάλι τα ίδια, το βιολί βιολάκι τους...,όποτε ο άνθρωπος αγανακτεί, ανοίγει το παράθυρο και φωνάζει:
- Ρε σεις, τι θα γίνει τέλος πάντων; Σας παρακάλεσα να πάτε κάπου αλλού να τσακωθείτε και να μας αφήσετε να κοιμηθούμε, αλλά εσείς τίποτα...
Ένας απ τους δυο αναλαμβάνει την πρωτοβουλία και του λέει κάπως ευγενικά:
- Ακουστέ κύριε, ξέρετε έχουμε κάποιο σοβαρό πρόβλημα που μας απασχολεί και μόνοι μας δεν βλέπω να μπορούμε να το λύσουμε. Θα σας παρακαλούσαμε να κατεβείτε να διαιτητεύσετε, ώστε εμείς μεν να βρούμε μια απάντηση στην απορία μας και εσείς επιτέλους να μπορέσετε να κοιμηθείτε...
Ο άνθρωπος είναι έτοιμος να του βρίσει, αλλά... Μετά το ξανασκέπτεται και προκείμενου επιτέλους να μπορέσει να κοιμηθεί κάνει την ανάγκη φιλοτιμία και κατεβαίνει κάτω...
- Ορίστε, τους λέει, κατέβηκα, πέστε μου τώρα τι μπορώ να κάνω για σας...
Αυτός που μίλησε παίρνει πάλι τον λόγο..
- Ακουσε φίλε, του λέει, εγώ και ο φίλος μου έχουμε να σου κάνουμε μια πρόταση, είσαι να σε γα... Ε και να σου δώσουμε 500 χιλιάρικα;
Ο τύπος εκνευρίζεται, πετάγεται επάνω σαν ελατήριο και...
- Τι λέτε βρε αλήτες, τους λέει, γι αυτό με κατεβάσατε, και πως φανταστήκατε ότι για 500 ψωροχιλιαρικα θα κάτσω εγώ οικογενειάρχης άνθρωπος να μου κάνετε αυτή τη δουλειά;!
Ο άλλος τον αντιμετωπίζει ψύχραιμα...
- Ρε μεγάλε, του λέει, εμείς μια πρόταση σου κάνουμε, και είναι συμφέρουσα. Αν πάλι δεν θες δεν πρόκειται να χαλάσουμε τις καρδιές μας... Λοιπόν, άντε μεγάλε, επειδή σε συμπαθήσαμε σου δίνουμε όχι 500 χιλιάρικα αλλά 15 εκατομμύρια... Είσαι;
Ο άλλος πάει να τους βρίσει, αλλά μετά το ξανασκέπτεται, σου λέει δεν πρόκειται να πάθω και τίποτα σοβαρό στο κάτω-κάτω της γραφής, θα πάρω τα 15εκ., και... ούτε γάτα ούτε ζημιά, οπότε...
- Αντε μάγκες, τους λέει, δέχομαι για 15 εκ.
Τότε γυρίζει ο ένας και λέει στον άλλο:
- Ρε φιλάρα, είδες που στα λέγα; Κώλοι υπάρχουνε, λεφτά δεν υπάρχουνε!
Πέθαναν ο Φαν Μπάστεν, ο Πελέ και ο Μαραντόνα και πηγαίνουν στον Παράδεισο. Τους υποδέχεται ο Αγ. Πέτρος και τους πηγαίνει στον Θεό.
Εκείνος τους ζητά να απολογηθούν για την ποδοσφαιρική τους ζωή.
Τον λόγο πέρνει πρώτος ο Φαν Μπάστεν:
- Εγώ Κύριε, δεν ήμουν και πολύ πιστός, πιστεύω όμως πως ήμουν πολύ καλός παίκτης και χωρίς να ζητώ την βοήθειά σου, έκανα πολλά. Ωστόσο, ποτέ δεν αρνήθηκα την ύπαρξή σου.
- Πολύ καλά. Κάθησε εκ δεξιόν μου, του λέει ο Θεός.
Δεύτερος μίλησε ο Πελέ:
- Εγώ Κύριε, πάντα ήμουν πιστός. Σε κάθε αγώνα έκανα τον σταυρό μου, διάβαζα θρησκευτικά βιβλία και με το ταλέντο που μου έδωσες πέτυχα πολλά στο ποδόσφαιρο.
- Ναι, ναι, το γνωρίζω, ήσουν πολύ καλός άνθρωπος. Κάθησε αριστερά μου, απάντησε ο Κύριος.
- Εσύ Αρμάντο; ρώτησε τον Μαραντόνα.
- Εγώ νομίζω ότι έχεις κάτσει στην θέση μου!