Μια μέρα το παιδάκι ενός φίλου έφερε στο σπίτι ένα γράμμα από το σχολείο, από αυτά που συνήθως στέλνουν τα σχολεία και τις περισσότερες φορές δε λένε τίποτα και τις υπόλοιπες είναι άγγελοι κακών. Εκείνο το γράμμα έλεγε ότι οι μαθητές εκείνη την ημέρα είχαν δει μια κινηματογραφική ταινία στο σχολείο, που είχε φιλοδοξία να τους διδάξει διάφορα πράματα για τη ζωή γενικότερα και που αν μαθαινότανε από τα βιβλία από τις ταινίες η ζωή, ... καλά, άστο αυτό, ως επί το πλείστον, σεξουαλικού περιεχομένου, (σεξουαλική αγωγή κλπ, ξέρετε εσείς, που ούτε κι αυτά μαθαίνονται από τις ταινίες. Πρακτική χρειάζεται!) Έδινε δε οδηγίες στους γονείς να ρωτήσουν τα παιδάκια τους αν είχαν τίποτα απορίες για το περιεχόμενο της ταινίας. Πιστός στις επιταγές του σχολείου, ο φίλος μου πήρε το διστακτικό γιο του στο σαλόνι κι άρχισε την... ανάκριση:
- Είδες την ταινία στο σχολείο σήμερα;
- Ναι.
- Μήπως έχεις τίποτα απορίες;
- Όχι.
- Για πες μου τώρα τη γνώμη σου για την ταινία.
- Ε λοιπόν, το μόνο που έχω να πω είναι ότι είμαι ευτυχισμένος που είμαι υιοθετημένος.