Жена останала вдовица.
Се собрале селаните и одлучиле да и најдат маж. Пронашле соодветен кандидат, исто така вдовец. Само човекот бил касап, прост човек, необразован. Жената сепак некако се согласила и се венчале.
Првата вечер ја поставуваа таа маса, а мажот вели:
– Уште тетка ми велеше дека добриот христијанин никогаш нема да седне на маса, додека не преспие со жена си.
Отишле тие во спалната соба, потоа вечерале, а тој повторно:
– Уште дедо ми велеше дека човек никогаш не смее да заспива, без да ја испочитува жена си.
И пак.
Наутро:
– А чичко ми велеше…
По ручекот:
– Порано баба ми велеше…
Поминала една недела, селаните ја прашуваат жената што мисли за новиот сопруг.
– Точно, тој не е интелигентен како мојот прв маж, но е од многу добро семејство!
Скржавец отишол со своето семејство во Скопје на гости кај роднини. На автобуската станица скржавецот прашал еден таксист:
– Колку чини да не однесете до Карпош?
– До Карпош… чекај да проверам… Околу 150 денари.
– Колку?! Глупости! Подобро ќе одам пешки.
Таксистот видел со каков си има работа и му предложил:
– Добро, нема да ми плаќаш, ако издржиш да не изустиш ни збор во текот на целиот пат!
Скржавецот веднаш се согласил, се качиле сите во таксито и тргнале. Таксито лета, се пика меѓу автомобилите, свири, пцуе… Скржавецот се поти, ги гризе усните, ги гризе ноктите, менува бои, но молчи. Стигнале и таксистот рекол:
– Браво! Целиот пат не пушти ниту звук! Кажи ми, кога ти беше најтешко да издржиш?
– Па… на семафорите кај Соборна, кога испадна детето…