Ο. Α. Κ. Α, Ολυμπιακό Κολυμβητήριο, Παραολυμπιάδα 2004. Τερματισμός των 400 μ. πρόσθιο.
Παραολυμπιακό ρεκόρ από τον Κουβανό κολυμβητή, ο οποίος είναι χωρίς πόδια και χέρια. Συνέντευξη λοιπόν από δημοσιογράφο της ΕΤ: Δημοσιογράφος:
- Καλά, πως τα καταφέρατε και κάνατε τέτοιο ρεκόρ, που θα το ζήλευαν και οι αρτιμελείς;Κουβανός:
- Να σας πω, κολυμπάω από 2 χρονών, σε αντίξοες συνθήκες πάντα. Πρώτοι προπονητές μου ήταν οι γονείς μου, οι οποίοι καθημερινά με πήγαιναν με τη βάρκα στα ανοιχτά του πελάγους, με έριχναν στη θάλασσα κι εγώ κολυμπούσα μέχρι την ακτή. Αυτό σε καθημερινή βάση χειμώνα - καλοκαίρι. Δημοσιογράφος:
- Καλά από τόσο μικρός... και δεν κουραζόσασταν;Κουβανός:
- Καθόλου, το μόνο που με δυσκόλευε στην αρχή, ήταν μέχρι να βγω από το τσουβάλι...!
Μια οικογένεια Αγγλων περνούσε τις καλοκαιρινές της διακοπές στην Γερμανία και κατά την διάρκεια ενός περιπάτου, παρατηρούν ένα χαριτωμένο σπιτάκι που τους φάνηκε κατάλληλο για να περάσουν τις επόμενές τους διακοπές. Ζήτησαν και έμαθαν λοιπόν ότι ιδιοκτήτης του σπιτιού είναι ένας Διαμαρτυρόμενος Πάστορας. Αφού συναντήθηκαν μαζί του, έκλεισαν συμφωνία για τον επόμενο χρόνο.
Γυρνώντας όμως πίσω στην Αγγλία, ξαφνικά η σύζυγος θυμήθηκε ότι από ολόκληρο το σπίτι το μόνο δωμάτιο που ΔΕΝ κοίταξε, ήταν το W. C. (Water Close) Έγραψε λοιπόν το εξής γράμμα στον Πάστορα :
"Αιδεσιμότατε πάτερ, είμαι η κυρία που μερικές μέρες πριν, κλείσαμε ένα συμβόλαιο για το σπίτι σας στην εξοχή, αλλά δεν πρόσεξα καθόλου το W. C. Θα ήθελα λοιπόν αν σας είναι εύκολο να με πληροφορήσετε κατάλληλος."
Όταν έλαβε το γράμμα ο Πάστορας, μη γνωρίζοντας την σύντμηση του W. C. αλλά νομίζοντας ότι πρόκειται για το κοντινό εκκλησάκι των Αγγλικανών που ονομάζεται Warbles Chapel, της απαντά:
Αγαπητή μου κυρία ξετίμησα την ερώτησή σας και σας πληροφορώ ότι ο τόπος που σας ενδιαφέρει βρίσκεται σε απόσταση 12 Km από το σπίτι, πράγμα λίγο δύσκολο ιδίως γι΄ αυτούς που συνηθίζουν να πηγαίνουν συχνά!
Όποιος δε έχει την συνήθεια να παραμένει για πολύ, είναι καλό να φέρνει μαζί του και το φαγητό, ώστε να μπορεί να παραμένει και ολόκληρη την ημέρα!
Την απόσταση των 12 Km μπορεί να τη καλύψει κανείς με ποδήλατο ή και με τα πόδια. Αν πάλι βιάζεται πολύ μπορεί να την καλύψει και με το αυτοκίνητο!
Είναι καλύτερο να πηγαίνετε εγκαίρως για να μην διαταράσσεται την ησυχία των άλλων παρευρισκομένων που είναι ήδη μέσα. Στην αίθουσα υπάρχουν θέσεις για 40 άτομα καθήμενα και 100 όρθιους. Για το λόγο αυτό στην αίθουσα υπάρχει ΚΑΙ κλιματισμός για να αποφεύγονται οι δυσάρεστες μυρωδιές!
Φυσικά σας συνιστώ να φτάνεται γρήγορα για να βρίσκεται θέση να κάθεστε!
Τα παιδιά κάθονται κοντά στους γονείς τους και όλοι μαζί τραγουδούν. Στην είσοδο σας παραδίδεται ένα χαρτί και αν δε φθάσουν τα χαρτιά για όλους τους παρευρισκόμενους, τότε τα χαρτιά τα χρησιμοποιείτε με τον διπλανό σας. Τα φύλλα δε, θα πρέπει να επιστρέφονται στην είσοδο ώστε να μπορούν να χρησιμοποιηθούν και άλλη φορά!
Υπάρχουν επίσης και μεγάφωνα για να μπορούν να μετέχουν και αυτοί που βρίσκονται έξω από το W. C!
Αυτά Δε που συλλέγονται μοιράζονται στους φτωχούς. Υπάρχουν επίσης και φωτογράφοι που φωτογραφίζουν τους παρευρισκόμενους σε διάφορες φάσεις, για να μπορούν όλοι να βλέπουν αυτά τα πρόσωπα σε μια πράξη τόσο ανθρώπινη!
Εις το επανιδείν με τα του συζύγου σας.
Ο πάστορ
Μια μέρα το παιδάκι ενός φίλου έφερε στο σπίτι ένα γράμμα από το σχολείο, από αυτά που συνήθως στέλνουν τα σχολεία και τις περισσότερες φορές δε λένε τίποτα και τις υπόλοιπες είναι άγγελοι κακών. Εκείνο το γράμμα έλεγε ότι οι μαθητές εκείνη την ημέρα είχαν δει μια κινηματογραφική ταινία στο σχολείο, που είχε φιλοδοξία να τους διδάξει διάφορα πράματα για τη ζωή γενικότερα και που αν μαθαινότανε από τα βιβλία από τις ταινίες η ζωή, ... καλά, άστο αυτό, ως επί το πλείστον, σεξουαλικού περιεχομένου, (σεξουαλική αγωγή κλπ, ξέρετε εσείς, που ούτε κι αυτά μαθαίνονται από τις ταινίες. Πρακτική χρειάζεται!) Έδινε δε οδηγίες στους γονείς να ρωτήσουν τα παιδάκια τους αν είχαν τίποτα απορίες για το περιεχόμενο της ταινίας. Πιστός στις επιταγές του σχολείου, ο φίλος μου πήρε το διστακτικό γιο του στο σαλόνι κι άρχισε την... ανάκριση:
- Είδες την ταινία στο σχολείο σήμερα;
- Ναι.
- Μήπως έχεις τίποτα απορίες;
- Όχι.
- Για πες μου τώρα τη γνώμη σου για την ταινία.
- Ε λοιπόν, το μόνο που έχω να πω είναι ότι είμαι ευτυχισμένος που είμαι υιοθετημένος.
Ένα παιδί ήταν 15 χρονών και δεν είχε ρωτήσει τους γονείς του ποτέ για τίποτα. Δεν είχε ποτέ του καμία απορία. Ο πατέρας του τον πήγε μια μέρα στο γιατρό για να δει τι έχει. Αφού τον εξέτασε ο γιατρός, λέει στον πατέρα του ότι δεν έχει δει παρόμοια περίπτωση και ότι δεν έχει λύση γι” αυτό το πρόβλημα.
Ο πατέρας λοιπόν, αποφασίζει να πάρει τον γιο του μαζί του σε ταξίδια, να δει τα αξιοθέατα του κόσμου μήπως αναρωτηθεί και ρωτήσει για ο,τιδήποτε. Πάνε στην Αμερική να δουν το άγαλμα της ελευθερίας.
- Παιδί μου αυτό είναι το άγαλμα της ελευθερίας, είναι χτισμένο από το 1886 και ζυγίζει περίπου 200 τόνους. Θέλεις να με ρωτήσεις τίποτα;
- Όχι, απαντάει ο γιος.
Μετά πηγαίνουν στην Αίγυπτο να δουν τις πυραμίδες.
- Παιδί μου, οι πυραμίδες αυτές είναι το αρχαιότερο σωζόμενο από τα επτά θαύματα του αρχαίου κόσμου και είναι οι πιο διάσημες πυραμίδες του κόσμου, μήπως θα ήθελες να με ρωτήσεις τίποτα;
- Όχι, απαντάει το παιδί.
Μετά ο πατέρας αποφασίζει να πάνε στη Ρώμη για να δουν το Κολοσσαίο.
- Γιε μου το Κολοσσαίο άρχισε να κατασκευάζεται το 72 μ. Χ. ολοκληρώθηκε το 80 μ. Χ και μπορούσε να χωρέσει 45.000 θεατές. Θες να με ρωτήσεις τίποτα;
- Όχι, απαντάει το παιδί.
Απογοητευμένος ο πατέρας αποφασίζει να πάει με το γιο ένα τελευταίο ταξίδι στη Γερμανία. Πηγαίνουν σε ένα εργοστάσιο κρεάτων.
- Παιδί μου, εδώ βρισκόμαστε σε ένα εργοστάσιο κρεάτων, σ” αυτό το μηχάνημα που βλέπεις βάζουμε κρέας από βόδι και αυτό βγάζει λουκάνικα. Μήπως θες να κάνεις καμιά ερώτηση;
- Ναι έχω μια ερώτηση, απαντάει το παιδί.
Εκείνη τη στιγμή ο πατέρας χοροπηδώντας από τη χαρά του, του λέει :
- Ότι θες παιδί μου, ότι θες ρώτα.
Και τότε το παιδί ρωτάει :
- Υπάρχει μηχάνημα που να βάζουμε λουκάνικο και να βγάζει βόδι;
Και τότε νευριασμένος ο πατέρας γυρνάει και του λέει:
- Ναι, το μ… της μάνας σου!
Σε μια φτωχογειτονιά, γεμάτη σκόνη, λακούβες και τίμιο εργατικό ιδρώτα, ζούσαν δύο αδερφάκια 8 και 10 ετών. Τα δύο παιδιά ήταν ζιζάνια, χαβαλετζήδες και αλητάκια. Οπότε, για κάθε ζημιά που γινόταν εκεί πέρα, όλοι υπέθεταν ότι οι δύο μικροί είχαν βάλει το χεράκι τους αμέσως ή εμμέσως πλην σαφώς. Οι γονείς τους είχαν κουραστεί και προσπαθούσαν με κάθε τρόπο να τα επαναφέρουν σε τάξη.
Κάποτε άκουσαν για έναν παπά, άξιο και έμπειρο ο οποίος είχε εργαστεί σκληρά επί συναπτά έτη με προβληματικά παιδιά. Η μητέρα πρότεινε στον πατέρα να παρακαλέσουν τον παπά να μιλήσει και να νουθετήσει με την σοφία του τα παιδιά και ο πατέρας φυσικά δέχθηκε με ενθουσιασμό την πρότασή της.
Έτσι η μητέρα μετεβίβασε το αίτημα της στον παπά, ο οποίος δέχτηκε και ζήτησε να δει πρώτα τον μικρότερο αδερφό, αλλά μόνο του. Και έτσι ο μικρός απεστάλη ευθέως στο παπά. Ο παπάς τον έβαλε να κάτσει σε ένα πελώριο, εντυπωσιακό τραπέζι και ο ίδιος έκατσε απέναντί του. Για πέντε ολόκληρα λεπτά, απλώς κάθονταν και κοιτούσαν ο ένας τον άλλο. Κάποια στιγμή ο παπάς τέντωσε τον δείκτη του προς τον μικρό και ρώτησε:
- «Που είναι ο θεός;» Ο μικρός κοίταξε κάτω από το τραπέζι, γύρω στο δωμάτιο, τις γωνίες, αλλά δεν είπε τίποτα. Και πάλι ο παπάς έδειξε τον μικρό και ρώτησε δυνατότερα:
- «Που είναι ο θεός;» Ξανά ο μικρός κοίταξε γύρω, αλλά δεν είπε τίποτα. Για τρίτη φορά, ο παπάς, αφού έκανε το γύρω του τραπεζιού και σχεδόν ακούμπησε με τον δείκτη του την μύτη του πιτσιρικά, με πολύ δυνατή και αυστηρή φωνή ξαναρώτησε:
- «Που είναι ο θεός;» Το παιδάκι πανικόβλητο έτρεξε όλο τον δρόμο μέχρι το σπίτι, βρήκε τον μεγαλύτερο αδερφό του και του λέει:
- Καλά ε, τώρα τη βάψαμε για τα καλά.
- Τι εννοείς ρε; απαντάει ο μεγαλύτερος αδερφός.
- Ο θεός χάθηκε και νομίζουν ότι πάλι εμείς φταίμε!