Ένα απόγευμα κάθεται ο Θανάσης ήσυχος στην τηλεόραση του και παρακολουθεί το αγαπημένο του πρόγραμμα. Ξαφνικά βλέπει μπροστά του να τον πλησιάζει ένα ποντικάκι!
Ποντικάκι:
- Γεια σου Θανάση! Έχεις τυράκι;
Ο Θανάσης μένοντας κάγκελο του απαντάει:
- Όχι, ρε φίλε,που να το βρω;
Ποντικάκι:
- Α! Καλά γεια...
Και κάνει μια φφφφσσσσστ και φεύγει!
Την επόμενη μέρα πάει ο Θανάσης στο καλύτερο μπακάλικο, αγοράζει 10 ειδών διαφορετικά τυριά και πάει σπίτι του περιμένοντας πάλι το ποντικάκι. Κατά το απόγευμα ξανάρχεται...
Ποντικάκι:
- Γεια σου Θανάση! Έχεις τυράκι;
Ο Θανάσης καταχαρούμενος του απαντάει...
- Έχω, φίλε, έχω! Κάτσε να σε κεράσω!
Ποντικάκι:
- Έχεις σαλαμάκι;
- Όχι, ρε γαμώτο! Σαλαμάκι δεν έχω!
Ποντικάκι:
- Α! Καλά γεια...
Και κάνει μια φσσσσστ και φεύγει!
Την επόμενη μέρα πάει ο Θανάσης στο μπακάλικο και αγοράζει τα καλύτερα σαλάμια και γυρνάει γρήγορα σπίτι του περιμένοντας το ποντικάκι. Κατά την ίδια ώρα πάλι να σου και το ποντικάκι...
Ποντικάκι:
- Γεια σου! Έχεις τυράκι;
- Έχω,φιλε μου,ελα!
Ποντικάκι:
- Έχεις σαλαμάκι;
- Έχω! Σου λέω φοβερή οργάνωση σήμερα! Έλα κάτσε να την κάνουμε ταράτσα!
Ποντικάκι:
- Έχεις χασισάκι;
- Τι? Τι λες,ρε φίλε; Που να το βρω το χασισάκι;
Ποντικάκι:
- Α! Κάλα γεια...
Και κάνει μια Φσσσσστ και φεύγει!
Πάει την επόμενη μέρα, ο καημένος ο Θανάσης, βρίσκει κάτι άκρες, αγοράζει χασίσι και ξαναγυρνάει σπίτι του περιμένοντας και πάλι το ποντικάκι! Κατά το απογευματάκι... τσουουουουπππ... να σου το!
Ποντικάκι:
- Γεια σου! Έχεις τυράκι;
Ο Θανάσης με υπερηφάνεια για την οργάνωση του αυτή τη φορά απαντάει:
- Εχω! Για τάξε μου;
Ποντικάκι:
- Έχεις σαλαμάκι;
- Βρε έχω κι από αυτό! Για τάξε μου;
Ποντικάκι:
- Έχεις χασισάκι;
- Εχω... έχω... από όλα... έχω! Κάτσε να το κάψουμε σήμερα!
Ποντικάκι:
- ΧιΧιΧιΧιΧιΧιΧΧαΧαΧαΧα... Αστυνομία! Ψηλά τα χέρια!
Μια φορά και ένα καιρό ήταν ένα μικρό γκρίζο σπουργιτάκι. Καθόταν λοιπόν σε ένα κλαδί και θαύμαζε τα χελιδόνια. Ήταν όμως η εποχή που τα χελιδόνια άρχιζαν να αποδημούν σε τόπους πιο ζεστούς. Το σπουργιτάκι ζήλεψε, και αποφάσισε και αυτό να αποδημήσει μαζί με τα χελιδόνια.
Μια και δύο ανοίγει τα φτερά του και ξεκινάει πίσω από τα χελιδόνια. Όμως, η μικρή του αντοχή και το τσουχτερό κρύο, εξουθένωσαν το σπουργιτάκι, το οποίο πάγωσε στον αέρα και έπεσε σαν τούβλο στη γη.
Ενώ φαινότανε ότι είχε έρθει το τέλος για το σπουργιτάκι, περνάει μία αγελάδα και χέζει επάνω στο σπουργιτάκι. Παρότι το θέαμα ήταν άκρως αηδιαστικό, η ζέστη από τα σκατά της αγελάδας αναβίωσαν το σπουργιτάκι. Μόλις το σπουργιτάκι ξανάνιωσε τα φτερά του, άρχισε να κελαηδάει δυνατά από τη χαρά του που ήταν ακόμα ζωντανό.
Λίγο πιο πέρα, μία γάτα που άκουσε το κελάηδημα από το σπουργιτάκι, τρέχει γρήγορα προς το μέρος του. Μόλις το βλέπει, αμέσως το πιάνει με το στόμα και το βγάζει από τα σκατά της αγελάδας, το καθαρίζει και μετά το τρώει, δίνοντας άδοξο τέλος στο κακόμοιρο το σπουργιτάκι...
Ήταν ένα μυρμήγκι στην παραλία, με γυαλί, τσιγάρο στο στόμα και φραπέ στο χέρι.
Εκεί που καθόταν και έβλεπε τα άλλα ζώα να κάνουν μπάνιο, βλέπει ότι και ο ελέφαντας έχει στήσει μία σκηνή.
Πάει στην σκηνή του ελέφαντα:
- Ελέφαντα, βγες έξω!
- Φοβάμαι μην με δείρεις!
- Ρε άκουσες τι σου είπα; Βγες έξω πριν μπω μέσα!
- Εντάξει, εντάξει, βγαίνω.
Βγάζει το κεφάλι ο ελέφαντας και του λέει το μυρμήγκι:
- Βγες ολόκληρος έξω!
Βγαίνει ο ελέφαντας έξω τρέμοντας, τον κοιτάει καλά καλά το μυρμήγκι και του λέει:
- Καλά, ξαναμπές μέσα!
- Μα καλά, λέει ο ελέφαντας, τι με ήθελες;
- Ήθελα να βεβαιωθώ ότι δεν φόραγες το μαγιώ μου!
Η σχέση αναπηρίας και ακοής Βατράχου.
Ο Καθηγητής Παντελής Βιολογίδης, κάνει μια σημαντικότατη ανακοίνωση σε παγκόσμιο συνέδριο Ιατρικής, σχετικά με τις επιπτώσεις της αναπηρίας στην ακοή...
Έμπροσθεν ενός ενθουσιώδους ακροατηρίου από όλες τις χώρες της Γής, επιδεικνύει το πείραμα που επαληθεύει τους ισχυρισμούς του.
- Ιδού κύριοι, αποκόπτω έναν των τεσσάρων ποδών αυτού του βατράχου και του φωνάζω να πηδήσει!... Παρακαλώ διευκολύνετέ με ,για την επιτυχή διεξαγωγή του πειράματος και ανακράξατε όλοι εν χορό για να πηδήξει ο βάτραχος...
Πράγματι το ακροατήριο εν χορό, ανακράζει:
- Βάτραχε πήδα!...
Και πραγματικά ο βάτραχος πηδά εν μέσω χειροκροτημάτων των συνέδρων...
- Δεύτερον μέρος του πειράματος και αποκόπτομε και τον δεύτερον πόδα του βατράχου και παρακαλώ φωνάξτε!...
- Βάτραχε πήδα!...
Και πραγματικά, ο βάτραχος εν μέσω αλαλαγμών του ακροατηρίου ξαναπηδά...
- Τρίτον μέρος του πειράματος !... Αποκόπτω τον τρίτον πόδα του βατράχου, και σας παρακαλώ να ανακράξομε όλοι να ξαναπηδήξει...
Πραγματικά, το ακροατήριο που συμμετέχει ενεργά στην διεξαγωγή του πειράματος φωνάζει εν χορό:
- Βάτραχε πήδα!...
Ω! του θαύματος ,ο βάτραχος κατορθώνει να ρίξει ένα ακόμη σάλτο εν μέσω δαιμονιώδους θορύβου του ακροατηρίου που ζει έντονα την διεξαγωγή του πειράματος...
- Φθάνομε τώρα στο τέταρτον και πλέον αποφασιστικό μέρος του πειράματος, καθώς αποκόπτομε τον τέταρτον και τελευταίον πόδα του βατράχου... Παρακαλώ φωνάξτε όλοι μαζί...
- Βάτραχε πήδα!...
Όμως ο βάτραχος μένει απαθής στην απαίτηση του ακροατηρίου... Οπότε ο σοφός κ. Καθηγητής εξηγεί το πείραμα και την κατάληξη του:
- Για να καταλήξομε στο καινοφανές συμπέρασμα αγαπητοί μου, ότι αποκοπτομένου και του τετάρτου ποδός ενός βατράχου, ούτος... Κουφαίνεται!...
Ένα σπίτι ήταν γεμάτο ποντίκια. Το έμαθε αυτό ένας γάτος, έτρεξε εκεί και πιάνοντάς τα ένα-ένα, τα καταβρόχθιζε.
Τα ποντίκια, που ολοένα λιγόστευαν, χώθηκαν σε τρύπες και ο γάτος, μη μπορώντας πια να τα πιάσει, σοφίστηκε ένα τέχνασμα για να τα κάνει να βγουν έξω. Ανέβηκε σ΄ έναν πάσσαλο και κρεμάστηκε από κει παριστάνοντας τον ψόφιο. Τότε, ένα ποντίκι που έσκασε μύτη και τον είδε, του είπε:
- Εσύ, ακόμα και φλοκάτη να γίνεις, εγώ πάλι δε σε πλησιάζω.
Η αλεπού κόβει βόλτες στο δάσος και βλέπει το λαγό να γράφει στο laptop κάτω από ένα δεντράκι.
- Καλημέρα λαγέ.
- Καλημέρα αλεπού.
- Τι γράφεις λαγέ;
- Το διδακτορικό μου.
(γέλια η αλεπού ακατάσχετα)
- Και τι θέμα έχεις;
- Πως ο λαγός τρώει την αλεπού.
- Με δουλεύεις, γίνονται αυτά τα πράγματα;
- Έλα να σου δείξω.
Πράγματι, προχωρούν προς μια κοντινή σπηλιά, μπαίνουν μέσα, ακούγονται θόρυβοι πανικού και μετά ησυχία. Στο τέλος βγαίνει μόνος του ο λαγός,
Κάθεται και συνεχίζει το γράψιμο.
Περνάει αργότερα η ύαινα, τα ίδια:
- Καλημέρα λαγέ.
- Καλημέρα ύαινα.
- Τι γράφεις λαγέ;
- Το διδακτορικό μου.
(γέλια η ύαινα αυτή τη φορά ακατάσχετα)
- Και τι θέμα έχεις;
- Πως ο λαγός τρώει την ύαινα.
- Με δουλεύεις, γίνονται αυτά τα πράγματα, θα σε κάνω μια μπουκιά;
- Έλα να σου δείξω.
Ξανά το ίδιο σκηνικό, μπαίνουν στη σπηλιά και μετά από το σχετικό σαματά και τη νεκρική σιγή (σταματήστε επιτέλους τα τύμπανα) βγαίνει ο λαγός cool όπως πάντα.
Περνάει τέλος και ο λύκος.
- Καλημέρα λαγέ.
- Καλημέρα λύκε .
- Τι γράφεις λαγέ;
- Το διδακτορικό μου.
(γέλια ο λύκος μέχρι δακρύων)
- Και τι θέμα έχεις;
- Πως ο λαγός τρώει το λύκο.
- Με δουλεύεις, πρέπει να στο κόψουν το διδακτορικό;
- Έλα να σου δείξω.
Πλησιάζουν στη μυστήρια σπηλιά και όπως μπαίνουν στο σκοτάδι ανατριχιάζει ο λύκος που βλέπει βήματα ζώων να μπαίνουν και να μη βγαίνουν και κόκαλα σκορπισμένα παντού. Εκεί που κοντεύει να κατουρηθεί επάνω του βλέπει στο βάθος το λιοντάρι να κάθεται.
- Τι είναι αυτά που μου κάνεις ρε λαγέ, είπαμε πως ο λαγός τρώει το λύκο, όχι το λιοντάρι τρώει το λύκο, που με έφερες;
- Δεν κατάλαβες: το λιοντάρι επιβλέπει το διδακτορικό μου. Εγώ δουλεύω και αυτός τρώει.