Οι Αμερικάνοι, οι Ρώσοι και οι Ιάπωνες ετοιμάζουν μια διετή αποστολή διαστημικού λεωφορείου, με έναν αστροναύτη από κάθε χώρα.
Μιας που θα είναι δύο μεγάλα, μοναχικά χρόνια εκεί πάνω, επιτρέπουν στον καθένα να πάρει μαζί του ένα είδος διασκέδασης της επιλογής του, που να μη ζυγίζει πάνω από 150 pounds.
Ο Αμερικάνος ζητά από το συμβούλιο της NASA να πάρει την 125 lb. σύζυγό του. Το εγκρίνουν.
Ο Ιάπωνας αστροναύτης λέει:
"Πάντα ήθελα να μάθω λατινικά. Θέλω 100 lbs. βιβλίων με κείμενα". Το συμβούλιο της NASA το εγκρίνει.
Ο Ρώσος αστροναύτης σκέφτεται για λίγο και λέει:
"Δύο χρόνια... εντάξει, θέλω 150 pounds από τα καλύτερα Κουβανέζικα πούρα που υπάρχουν". Πάλι, η NASA δίνει το οκέι.
Δύο χρόνια αργότερα, το διαστημικό λεωφορείο προσγειώνεται και όλοι μαζεύονται απέξω για να υποδεχτούν τους αστροναύτες. Λοιπόν, ήταν προφανές τι έκανε ο Αμερικάνος, αυτός κι η γυναίκα του βγήκαν κρατώντας ένα βρέφος ο καθένας.
Το πλήθος επευφημεί.
Ο Ιάπωνας αστροναύτης εμφανίζεται και βγάζει για δέκα λεπτά λόγο σε εντελώς άπταιστα λατινικά.
Το πλήθος δεν κατάλαβε ούτε λέξη, αλλά εντυπωσιάστηκε και ζητωκραύγαζουν πάλι.
Βγαίνει έξω και ο Ρώσος αστροναύτης περπατώντας βαριά, σφίγγει το έδρανο του βήματος μέχρι τα δάκτυλά του να ασπρίσουν, ρίχνει μια ματιά στη πρώτη σειρά και ουρλιάζει:
- Ένα σπίρτο κανείς;