Μια φορά κάποιος πήγε να επισκεφτεί τον γιαπωνέζο φίλο και γείτονά του που είχε χτυπήσει σε αυτοκινητιστικό.
Ήταν στην Μονάδα Εντατικής Θεραπείας. Με το που έφτασε τον είδε ξαπλωμένο και καλωδιωμένο. Καλώδια παντού... Στεκόταν εκεί, δίπλα στο κρεβάτι του φίλου του, σιωπηλός και κοίταζε το χλωμό του πρόσωπο καθώς εκείνος αναπαυόταν ήρεμα, συνδεδεμένος με όλα εκείνα τα μηχανήματα.
Ξαφνικά, κάποια στιγμή, ο γιαπωνέζος πετάχτηκε και με γουρλωμένα μάτια φώναξε:
- Sakaro aota nakamy anyoba, sushi mashuta!
Μετά από αυτό, εξέπνευσε και πέρασε σε μια καλύτερη ζωή...
Οι τελευταίες λέξεις του νεκρού πια φίλου του, έμειναν ανεξίτηλες στην μνήμη του πρωταγωνιστή της ιστορίας μας. Στην κηδεία του πλησίασε την μητέρα του και τη χήρα του, τις αγκάλιασε και τους είπε:
- Κυρία Fumiko και κυρία Shakita, ο αγαπημένος μας Fuyiro, λίγο πριν ξεψυχήσει μου είπε την εξής φράση που δεν μπορώ να βγάλω από το μυαλό μου:
"Sakaro aota nakamy anyoba, sushi mashuta!"
Και δεν ξέρω τι ήθελε να πει.
Η μητέρα του Fuyiro σχεδόν έμεινε στον τόπο και η χήρα κοίταξε τον γείτονα έντρομη. Ο τύπος επέμεινε:
- Τι ήθελε να πει με αυτές τις λέξεις, κυρία Shakita;
Η χήρα τον κοίταξε θυμωμένη και του απάντησε:
- Μην πατασ την παροχη οξυγονου, ηλιθιε!