Computer Moppen, Computer humor
Een vrachtwagenchauffeur vervoert een lading computers en onderdelen door Amerika. Op een gegeven moment maakt hij een stop om even een biertje te pakken. Terwijl hij de bar nadert ziet hij een groot bord:
"Nerds niet welkom! Kom binnen op eigen risico"
Hij gaat naar binnen en gaat zitten. De barkeeper komt naar hem toe en snuffelt wat rond bij zijn tafel, en zegt vervolgens:
De chauffeur zegt dat hij een vrachtwagen bestuurd en dat de lucht waarschijnlijk komt door de lading die hij nu vervoert.
"Okay, vrachtwagenchauffeurs zijn geen nerds", zegt de barkeeper en geeft hem zijn biertje.
Terwijl hij rustig zit te drinken, komt er een slungelige knaap binnen. Plakband aan zijn bril, een pennenzak met wel twaalf verschillende pennen en potloden, en een broekriem die zeker 30 centimeter te lang is. Zonder een woord te zeggen grijpt de barkeeper een geweer en schiet de knaap dood. De chauffeur is compleet geschokt en roept:
"Waarom deed je dat nou?!"
De barman antwoordt:
"Oh, geen zorgen. Silicon Valley raakt overbevolkt met nerds en het jachtseizoen is nu open. Je hebt niet eens een vergunning nodig."
De chauffeur leegt zijn biertje en vertrekt weer met zijn wagen richting snelweg. Plotseling moet hij uitwijken om een ongeluk te voorkomen, maar de lading begint te schuiven. De achterdeuren barsten open en computers en onderdelen vliegen over de weg. Hij springt uit zijn wagen en ziet dat zich al een menigte begint te vormen. Iedereen probeert dozen en onderdelen te bemachtigen. Allemaal accountants, programmeurs en ontwikkelaars.
Hij kan ze niet zomaar zijn hele lading laten stelen. Dus, met in zijn achterhoofd hetgeen in de bar was gebeurd, pakt hij zijn geweer en begint in het rond te schieten, direct een paar jatters uitschakelend.
Een politiewagen komt voorbij en stopt. De agent springt uit de wagen en schreeuwt dat hij moet stoppen.
"Wat is er aan de hand? Het jachtseizoen voor nerds is toch open?"
"Ja, ja. Zeker", zegt de agent, "maar je mag geen aas gebruiken!"
Een ambitieuze programmeur besloot eindelijk maar eens een vakantie te nemen. Hij boekte een cruise en ging op weg. Onderweg stak er echter een orkaan op en het schip verging. Na een tijdje spoelde de man aan op het strand van een onbewoond eiland, er waren geen andere overlevenden en alles wat er te eten viel waren bananen en kokosnoten. Hij bracht z'n dagen door met bananen eten en kokosmelk drinken en de zee af te turen naar een teken van leven.
Maanden gingen voorbij zonder dat hij iets zag. Op een dag echter zag hij een klein bootje aankomen, het was een roeibootje met aan boord de prachtigste vrouw die hij ooit had gezien. Ze legde aan en liep naar hem toe. "Wat doe jij hier?", stamelde de man. "Oh", zei de vrouw,"ik ben aan de andere kant van het eiland aangespoeld. "Maar hое kom je dan aan die roeiboot?"
"Die heb ik zelf gemaakt: De roeispanen van bamboe en de boot zelf van het hout van de eucalyptusboom. De kieren heb ik dichtgemaakt met rubber uit de rubberboom."
"Maar dat alles zonder gereedschap of machines?" vroeg de programmeur. "Oh, maar dat was geen enkel probleem," zei de vrouw, "de rotsen bevatten een bepaald erts dat metaal bleek te bevatten als ik ze verhitte. Ik maakte gietmallen in de rotsen en zo kon ik gereedschap maken, en daarmee ook machines. Maar eh, heb jij hier iets te eten?"
"Alleen maar bananen,"zei de programmeur. "Laten we dan naar mijn huis gaan," antwoordde de vrouw.
En ze roeiden naar de andere kant van het eiland. Daar aangekomen legden ze aan aan een kade en de vrouw voerde de programmeur mee naar een prachtige bungalow.
De programmeur was met stomheid geslagen. "Het is niet veel, maar ja, je probeert er wat van te maken," zei de vrouw. Eenmaal binnen vroeg ze of hij iets wilde drinken. "Nee," zei hij, "ik heb genoeg aan die kokosmelk. "Maar ik heb ook bier," zei de vrouw, "eigengebrouwenweliswaar, maar het is wat. Ik ga me even omkleden. Als je wilt kun je even een dоuсhе nemen en je scheren." De man ging naar de badkamer en vond inderdaad een scheermes gemaakt van bot waaromheen twee schelpen waren gebonden, het werkte perfect. "Deze vrouw is fantastisch!", dacht de programmeur, "wat zou ze nog meer in petto hebben?"
Terug in de woonkamer vleide hij zich neer op de bank. De vrouw kwam binnen in een jurkje van zijde, ze kroop naast hem op de bank en begon op een manier die niet veel te raden overliet in z'n oor te fluisteren. "Weet je," zei ze, "we zijn hier nu allebei al een paar maanden, en ik weet zeker dat er iets is iets waar je al die tijd al op wacht, iets wat je al die maanden al gemist hebt..."
Ze keek hem diep in zijn ogen, hij kon niet geloven wat hij hoorde.
"Bedoel je," begon de programmeur,
"Bedoel je dat ik... dat ik vanaf hier m'n e-mail kan checken?"