Moppen over films en acteurs
Het is zaterdagavond en hele volksstammen aan kijkers zitten weer aan de buis gekluisterd. Dat is niet ongebruikelijk bij een optreden van het medium: het congrescentrum zit bomvol; de zaal had ook tienmaal uitverkocht kunnen zijn, zo groot was haar schare bewonderaars.
Niet geheel onbegrijpelijk want haar healingsessies waren befaamd: het was zo dat telkenmale enige tientallen aanwezigen gezuiverd en geheeld weer de thuisreis konden aanvatten.
Sinds kort was het medium dan ook op Tv te zien. Een tegemoetkoming aan haar fans. Een commerciële zaak natuurlijk ook, maar zoiets blijft natuurlijk onbesproken. Het gaat om geloof, en niet om commerce. En hoop was aanwezig. Bij velen. Ook onder de schare Tv-kijkers. Zeker nu was aangekondigd dat het medium ook online haar healingkunsten ging vertonen.
Gespannen zit ons oudere echtpaar voor de buis. Hoopvol zelfs bij de opmerking van volgende tekst:
"Als u als kijker thuis Uw rechterhand op de Tv legt en met Uw linker Uw zieke lichaamsdeel aanraakt, en mij de ruimte geeft tot transformatie,zal ik van hieruit heil en genezing instralen: Uw lichaamsdeel zal weer functioneren als vanouds".
Hoopvol begeeft Annie zich naar de Tv, legt haar rechterhand op de Tv en haar linker op haar rechterknie. Verbaasd door de actie van zijn vrouw, maar gesterkt door haar vertrouwen in het medium, begeeft ook Louis zich nu naar de Tv. Hij legt zijn rechterhand op de Tv naast de hare en houdt zijn linkerhand op zijn geslacht.
Waarna Annie hem liefdevol aankijkt en zegt:
"Louis, ze gaat de wonden helen, niet de doden tot leven roepen!"
Een krasse oude Marine sergeant majoor bevond zich op een gala-avond georganiseerd door lokale liberale artsen. Er waren jonge dames in overvloed die de sergeant majoor graag tot een gesprek verleidden. “Excuseer me, sergeant majoor, maar u ziet er wel heel serieus uit. Heeft u misschien problemen?”
“Negatief, mevrouw. Ik ben van nature serieus.” De jonge dame keek naar zijn vele onderscheidingen en zei, “U ziet er naar uit alsof u heel wat actie hebt meegemaakt.”
“Ja mevrouw, een hoop actie.” De jonge dame, moe van haar pogingen een gesprek te beginnen, zei, “Weet u, u zou de wereld wat vrolijker moeten bekijken. Ontspannen en wat vrolijker zijn.” De sergeant majoor keek haar met een ernstige blik aan. Uiteindelijk zei de jonge vrouw, “Weet u, ik hoop dat u dit niet verkeerd op zult vatten, maar wanneer had u voor het laatst sекs?”
“1955, mevrouw.”
“Nou, zie je wel. Geen wonder dat u zo serieus веnт. U moet eens echt uit uw dak gaan! Ik bedoel, geen sекs sinds 1955!” Ze nam hem bij de hand en nam hem mee naar een van de slaapkamers, waar ze hem overhaalde diverse malen te “relaxen”. Na afloop, nog na hijgend, leunde ze tegen de naakte borst van de sergeant majoor en zei, “Wow, je веnт niets vergeten sinds 1955.” De sergeant majoor zei, nadat hij op zijn horloge had gekeken, “Dat mag ik hopen; het is nu pas 2130.”
En oude boer ging naar de stad om naar de film te gaan. De kaartverkoopster achter het loket vraagt aan hem: "Meneer, wat is dat op uw schouder?"
De oude boer zegt:
"Dat is mijn haan, Chuckie. Waar ik ga, gaat hij." "Het spijt me meneer," zei de verkoopster, "we kunnen geen dieren toe laten in de bioscoop. Zelfs geen haan." Waarop de oude boer snel de hoek om loopt en de haan in zijn broek stopt.
Eenmaal weer bij de verkoopbalie, koopt hij een kaartje en gaat hij de bioscoop in. Binnen gaat hij naast twee oudere verpleegsters zitten die Mildred en Leontien heette.
De film begint en de haan begint te woelen. De oude boer ritst zijn broek open zodat Chuckie zijn hoofd eruit kan steken en de film kan zien.
"Leontien," fluistert Mildred. "Wat is er?" vraagt Leontien.
"Ik denk dat die man naast mij een viezerik is."
"Waarom denk je dat?" vraagt Leontien.
"Hij ritste zijn broek open en zijn ding steekt uit," fluistert Mildred.
"Nou, ik zou me er geen zorgen over maken," antwoordt Leontien. "Op onze leeftijd is er niets dat wij niet gezien hebben."
"Ja, dat mag dan wel waar zijn," zeg Mildred, "maar deze eet van mijn popcorn!"
Ergens in een ver dorpje, was een man die 120 jaar is geworden. National Geographic daar natuurlijk naartoe. Ze komen daar aan en de reporter begint meteen te interviewen, hij vraagt:
"Wat is de meest toffe herinnering in uw 120 jaar op de aarde?"
"Wel," zegt de man, "er was ooit eens een schaap verdwaald in al de bossen en de velden rond ons dorpje. Die zijn we met heel het dorp gaan zoeken, hebben het gevonden, en we zijn er dan allemaal eens opgekropen."
"STOP," zegt de reporter, "dit willen de kijkers niet weten. Wacht ik stel een andere vraag, wat is uw 2de leukste herinnering?"
"Wel, er was eens een mooi meisje verdwaald in al de bossen en de velden rond ons dorpje, we zijn haar met heel het dorp gaan zoeken, hebben haar gevonden, en we zijn er dan allemaal eens opgekropen"
"Goh," zegt die regisseur, "wacht, wat is de slechtste herinnering in uw 120 jaar op deze aarde?"
"Goh," zegt die vent, "ik was ooit eens verdwaald in al de bossen en de velden rond ons dorpje,............"
Een vrouw komt binnen bij Van Lanschot Bankiers en zegt tegen de man achter het loket dat ze een spaarrekening wil openen. "Dat treft!" zegt de bediende, "op dit moment hebben we een actie: als u 7,50 euro stort ontvangt u een leuk digitaal dameshorloge. Geinig klokje, zeker doen!"
De vrouw antwoordt:
"7,50 euro?! Ik wil gelijk cash een ton inleggen!"
De bediende denkt even na en vraagt de vrouw of ze even geduld wil hebben. Hij rent de trap op naar boven, naar Van Lanschot zelf. "Meneer Van Lanschot, er is hier een mevrouw aan het loket die gelijk cash een ton wil storten op een spaarrekening!"
Van Lanschot staat de kort geleden door de FIOD opengebroken zwart geld kluisjes nog vers in het geheugen en besluit zelf poolshoogte te gaan nemen. Beneden begroet hij de vrouw:
"Goedemorgen, mevrouw! Mijn naam is Van Lanschot, welkom bij onze bank. Onze employé vertelde mij dat u direct cash een ton wilt storten bij onze bank... Zonder direct indiscreet te willen worden: hое komt u aan dat geld?"
De vrouw antwoordt:
"Oh, dat wil ik u best vertellen. Ik leg nog wel eens een weddenschapje. Wil ik met u ook wel doen!"
Van Lanschot, beleefd:
"Dat ligt eraan, om hoeveel en waarom?!"
De vrouw:
"Ik wil om een ton wedden dat aanstaande maandagochtend uw ballen vierkant zijn. Om een ton!"
Van Lanschot denkt razendsnel na: het is al vrijdagochtend, dus dat is makkelijk verdiend! "Top," roept hij, "maar wel met een contractje en getuigen er bij. Ik wil het wel een beetje officieel houden!"
"Geen probleem," zegt de vrouw. Zo gezegd, zo gedaan.
Het weekend: Van Lanschot gaat lekker zeilen. Maandagochtend: Van Lanschot betast in de Saab Turbo nog even zijn ballen en glimlacht vergenoegd, 'die ton is binnen!' Zittend in zijn kantoor wacht hij de vrouw af, die klokslag negen uur binnenkomt, vergezeld door een onbekende man. "Wie is die man?" wil Van Lanschot weten.
"Oh, gewoon niet op letten," zegt de vrouw, "jij wilde het officieel hebben, dus nu heb ik ook maar een getuige meegenomen. En? Ное is het gegaan?"
"Perfect!" roept Van Lanschot, "kogelrond! Die ton ben je kwijt!"
"Laat je broek dan maar eens zakken..." Van Lanschot laat blozend broek en slip zakken. "Ziet er gunstig voor je uit..." zegt de vrouw, "maar voordat we werkelijk zekerheid hebben, wil ik het harde bewijs eerst in handen hebben!" Van Lanschot ziet hier de redelijkheid wel van in en laat de vrouw de eitjes omvatten... Op dat moment valt de 'getuige' van zijn stoel, bewusteloos...
"Wat krijgen we nou?" vraagt Van Lanschot.
"Gewoon niet op letten," zegt de vrouw, "dat is de President van de Nederlandse Bank. Had ik om twee ton mee gewed dat ik maandagochtend vóór 9.30 uur met de ballen van Van Lanschot in mijn handen zou zitten..."
Een stel heeft een huwelijkscrisis, omdat hij alleen maar bezig is met zijn fiets en geen oog meer heeft voor zijn vrouw. Na een tijdje besluiten ze hiervoor in therapie te gaan.
De therapeut hoort het verhaal van de man, dat alleen maar over mooie fietsen gaat, aan en neemt een besluit. Hij neemt de vrouw bij de hand, trekt haar mee, duwt haar tegen het bureau en geeft haar daar een gigantische beurt. De vrouw is even overrompeld, maar geniet tenslotte toch volop.
"Kijk," zegt de therapeut na afloop tegen de man, "dit heeft uw vrouw dus minimaal driemaal per week nodig!"
De reactie van de man:
"Nou, op dinsdag en donderdag kan ik haar wel komen brengen, maar de rest van de week moet ik fietsen".
