Adamın biri tıraş olmak için berbere gider. Berber kalabalıktır ve sıra vardır. Oturmuş beklerken, kendisinden önceki birinin, sakal tıraşı olmak için koltuğa oturduğunu görür. Berber suyu, sabunu hazırlarken adam itiraz eder ve:
- "Ben susuz ve sabunsuz tıraş olacağım" der.
Berber ve orada bulunanlar hayret içinde kalırlar. Bunun üzerine berber usturayı eline alıp adamı tıraş eder. Bir yandan da takdirini belirtmekten kaçınmaz ve adama:
- "Nerelisin?" diye sorar.
Adam da:
- "Erzurumluyum" der.
Tıraş bitip de adam çıkınca, berber arkasından konuşur ve:
- "Vay be arkadaş. Ne babayiğit, ne cesaretli adammış. Helal olsun, susuz sabunsuz tıraş oldu. Tam bir dadaş. Bravo doğrusu! Ben ömrümde böyle birini daha görmedim." der.
Biraz sonra başka bir Erzurumlu daha koltuğa oturur ve:
- "Sakal tıraşı olacağım" der.
Berber yine suyu sabunu hazırlarken, genç eliyle:
- "Istemez" diye işaret yapar.
Berber şaşkındır:
- "Abi yoksa siz de mi Erzurumlu'sunuz?" diye sorar.
Genç başıyla tasdik eder. Berber biraz sonra usturayı adamın yüzünde kaydırınca, hafif hafif kan akmaya, yaralar oluşmaya başlar. Ömründe hiç sabunsuz tıraş olmamış gencin yüzünden kanlar damlamaya başlar. Genç şiddetli acı çekmektedir. Ama erkekliğe laf ettirmemek için de dişini sıkmaktadır. Ancak adam, en sonunda acılara dayanamaz ve berbere yalvarırcasına:
- "Ağabey sen sabunu sür, sabunu. Ben Erzurum’un içinden değil, köyündenim." der.
Bir köylü, Erzurum'dan trenle İstanbul'a gidecektir. Karısı yol azığı olarak çantasına kete, çörek, peynir, yumurta gibi yiyecekler yerleştirmiştir.
Adam trene biner ve yerini bulur. Kompartımanda kibar bir efendiyle birlikte yolculuk edecekler. Selamlaşıp şuradan buradan konuşarak birbirlerine ısınırlar. Öğle saatinde köylü çantasını açar, yiyeceklerini çıkararak arkadaşına:
- "Bey, bizim karı bir şeyler yapmış, hele buyur beraber yiyelim." diyerek ikramda bulunur.
Arkadaşı:
- "Teşekkür ederim ben yiyemem, sen buyur." diye cevap verir.
Adam:
- "Bey, sen hiç tandır ketesi, civil peynir yedin mi? Gel, buyur." diye ısrar eder.
Bunun üzerine arkadaşı:
- "Yiyemem ağa, benim ülserim var." der.
Adam:
- "Bey Allah ziyade etsin, hele sen buyur. Evvela bunları yiyelim, akşama da senin ülseri yeriz." der.
Kadın doğum uzmanı bir doktor, yaptığı işten zevk almamaya başlamış. Yıllardır doğum yaptırmak, artık doktora eğlenceli gelmiyormuş ve sonunda işini değiştirmeye karar vermiş. Bir takım araştırmalar sonucunda motorcu olmaya, bu işin çok eğlenceli olduğuna karar vermiş. Hemen bir eğitim kurumuna başvurarak kurs almaya başlamış. Nihayet kurs bitmiş ve usta öğretici, kursiyerleri sınava almış ve sonuçları bakanlığa yollamış. Bakanlık sonuçları incelerken bir bakmış, bizim doktor 100 puanlık sınavdan 150 almış.
Bakanlık:
- "Nasıl olur bu? Bu işte bir torpil var muhakkak." deyip kurs merkezine hemen iki müfettiş göndermişler.
Müfettişler, usta öğreticiyi bulup sormuşlar:
- "Ne iş bu, ne sordun sınavda?"
Öğretici:
- "Müfettiş bey, ne sorayım, klasik şeyler işte, yağı değiştir, bujileri temizle, yağ filtresini sök, değiştir, radyatörün suyu falan işte."
- "İyi de kardeşim bu adam nasıl aldı bu notu."
- "Valla müfettiş bey, adam ne dersem hepsini yaptı."
- "Tamam anladık kardeşim onu, niye 100 değil de 150 onu soruyorum."
- "Haaaaa. İyi de müfettiş bey, adam bütün dediklerimi egzoz deliğinden yaptı, kaç verseydim?"
Her yolu deneyen, ancak bir türlü zayıflayamayan şişman bir adam, son umut bu konuda çok şöhretli bir doktora gitmiş. Doktor, adama bir hafta kullanmak üzere, bir hap vermiş ve:
- "Bu hapı gece yatarken alın." demiş.
Adam gece yatarken hapı içmiş ve uykuya dalmış. Uyur uyumaz da rüya görmeye başlamış. Rüyasında Bir saray içinde, etrafında onlarca cariye, sabaha kadar bir onunla, bir bununla olmuş. Sabah kan ter içinde uyanmış ve bu ilaç bitene kadar her gece devam etmiş. Bir haftanın sonunda, adama bütün fazla kilolarından kurtulmuş. Günler sonra yolda, kendisi gibi zayıflayamayan bir arkadaşı ile karşılaşmışlar. Arkadaşı nasıl bu kadar hızla zayıfladığını sorduğunda, doktorun ismini vermiş. Arkadaşı da aynı doktora giderek ilaç almış ve gece yatarken içmeye başlamış. İlk gece, adam rüyasında bir sarayda, etrafında onlarca zenci, adamı bir o yatırıyor, bir bu. Adamı mahvetmişler. Bu durum ilaç bitene kadar devam etmiş. Adam sonunda dayanamamış ve arkadaşına telefon etmiş:
- "Yahu aynı doktora gittik, ikimizde zayıfladık, ama sen niye güzel hatunlar gördün de, ben her gece zenci adamlar gördüm?"
Arkadaşı biraz düşündükten sonra sormuş:
- "Sen doktorun muayenehanesine mi gittin, yoksa hastaneye mi?"
Adamın biri çok zenginmiş ve hayatta her istediğini yapmış. Bir şeyi çok merak ediyormuş. O da doğum sancısıymış. Bir gün aile doktorunun yanına gitmiş ve:
- "Doktor, ben hayatta her türlü zevki tattım. Bir tek şey içimde uhde kaldı, o da doğum sancısı. Çok merak ediyorum, nasıl duygudur bu. Sana 20 milyar lira. Bana bu duyguyu tattırırsan, sana bu para helal olsun." demiş.
Doktor:
- "Aman beyefendi bu imkansız bir şey, siz kadın değilsiniz ki. Bu kadınlara mahsus bir şey." demiş.
Fakat doktor, bir yandan, bu servet denecek parayı da kaçırmak istememiş. Aklına samimi olduğu, biraz da cin gibi olan, başka bir doktor arkadaşı gelmiş. Adama dönüp:
- "Bey efendi, ben bu işi beceremem. Ama çok samimi olduğum iyi bir doktor arkadaşım var. Ona bir telefon edeyim, bakalım o ne diyecek." demiş.
Adam:
- "Ne yaparsan yap, bana bu duyguyu tattır." demiş.
Doktor hemen arkadaşını aramış ve durumu anlatmış. İşin içinde büyük para olduğunu söylemiş. Doktor Arkadaşı da:
- "Hemen bana gönder o adamı" demiş.
Doktor, adama, diğer doktor arkadaşının muayenehanesinin adresini vermiş ve oraya göndermiş. Aradan zaman geçmiş. 3 saat sonra doktorun telefonu çalmış. Doktor telefonu açtığında, karşısında adamı gönderdiği doktor arkadaşı:
- "Hemşerim hemen arabana atla, muayenehaneme gel. İşi hallettim. Payına düşen 10 milyarı al. Çünkü bu salağı bana sen gönderdin." demiş.
Doktor arabasına binip, doğru arkadaşının muayenehanesine gitmiş. Arkadaşı içeride, adam görünürlerde yok. Doktor, arkadaşına:
- "Yahu nasıl hallettin bu işi, bu imkansız bir olay" diye sormuş.
Arkadaşı:
- "Çok kolay oldu. Zaten gönderdiğin adam yan odada. İnanmazsan nasıl kıvranıyor, aç kapıyı, gör istersen." demiş.
Doktor, yavaşça yan odanın kapısını aralamış. Gerçekten de adam içeride, kendini yerlere atıyor, bağırıyor inliyor.
Doktor, arkadaşına:
- "Arkadaş iyi de bunu nasıl yaptın? Bana anlatır mısın?" diye sormuş.
Arkadaşı cevap vermiş:
- "Çok kolay. Adama iki şişe müshil ilacı içirdim. Poposuna da iki dikiş attım. Hadi bakalım çıkarabilirse çıkarsın."
Orta Yaşlı bir çift, doktora gitmişler:
- "Doktor, sevişirken bizi izler misiniz?" demişler.
Doktor şaşkın şaşkın bakmış. Demek bir sorunları var. Tıp adamı olarak yardım etmek zorunda:
- "Peki" demiş.
Çift yatağa uzanmış, doktor izlemiş ve teşhisi bildirmiş:
- "İkiniz de gayet sağlıklısınız, Sevişmeniz fevkalade. Merak edecek bir şey yok. Viziteniz 32 dolar, bu da faturanız." demiş.
Ertesi hafta çift yine gelmiş, doktor yine çifti izlemiş. Yine sorun yok. Yine vizite 32 dolar.
Artık çift, her hafta böyle, randevu alıyor, geliyor, sevişiyor. parayı ödüyor, çıkıp gidiyormuş.
Bir türlü bir şey bulamayan doktor, sonunda dayanamamış:
- "Bana biraz yardımcı olun, sıkıntınız ne söyleyin?"
Adam cevap vermiş:
- "Herhangi bir sıkıntımız yok. Bir şey bulmanızı da istemiyoruz. Bu kadın evli, onun evine gidemiyoruz. Ben de evliyim, benim eve de gidemiyoruz. Hilton geceye 178 dolar istiyor. Sheraton 182 dolar. Buraya ise sadece 32 dolar ödüyoruz. Üstelik sağlık sigortamız, bu 32 doların 26 dolarını bize fatura karşılığı geri ödüyor."
Unkapanı Araplar Camii karşısında, bir dükkanda nalıncılık yapan Nalıncı Baba (Memi Dede) öldüğü gece Sultan III. Murad‘ın rüyasına girer ve şöyle seslenir:
- "Cenaze namazımı Fatih Camii’nde kılmaya hazırlan. Beni evimde toprağa ver. Üzerime bir türbe, yanıma bir tekke ve bir çeşme yaptır. Dünyadan elli sene su içtim."
Sultan III. Murad Han yukarıda bahsedilen rüyayı gördüğü günün sabahı, bir anlam veremediği bu rüya dolayısıyla tuhaf bir hal içindedir. Vezir-i âzam Siyavuş Paşa padişahın bu halini görünce merak eder ve sorar:
- "Hayrola efendim, canınızı sıkan bir şey mi var?"
Padişah:
- "Akşam garip bir rüya gördüm." der.
Vezir:
- "Hayırdır inşallah efendim!"
Sultan Murad Han:
- "Hayır mı, şer mi öğreneceğiz inşallah!"
Vezir:
- "Nasıl yani?" diye sorar.
Padişah vezire:
- "Hazırlan, dışarı çıkıyoruz."
Tebdil-i kıyafet ederek iki molla kılığında çıkarlar yola. Sultan Murad hâlâ gördüğü rüyanın tesirindedir. Seri, kararlı adımlarla Beyazıt'a çıkar, döner Vefa’ya, Zeyrek’ten aşağıya inip Unkapanı civarında durur. Etrafına dikkatle bakınır.
İşte tam o sırada yerde yatan bir ceset gözlerine batar. Tebdil-i kıyafet içindeki Padişah çaktırmadan oradakilere sorar:
- "Kimdir bu yerde yatan?"
Ahali:
- "Aman hocam hiç bulaşma, ayyaşın sefilin biri işte!"
Padişah:
- "Nereden biliyorsunuz öyle olduğunu?"
Ahaliden biri atılır:
- "Müsaade et de bilelim yani. Kırk yıllık komşumuzdu."
Bir başkası ayrıntıya girer:
- "Biliyor musunuz, aslında iyi sanatkardı. Nalının (ayakkabının) hasını yapardı. Ancak kazandıklarını içkiye, fuhşa harcardı. Hem şişe şişe şarap taşırdı evine hem de nerede namlı, mimli kadın varsa takardı peşine ve evine götürürdü."
Ahali içinde yaşlı biri oldukça öfkelidir ve söze karışır:
- "İsterseniz komşulara sorun bakalım, onu bir cemaatte gören olmuş mu?"
Bunları anlattıktan sonra mahalleli döner ardını çekip gider. Bizim tebdil-i kıyafet mollalar kalırlar cenazenin başında tek başına.
Tam vezir de gitmeye hazırlanıyordur ki, Sultan Murad onun yolunu keser:
- "Dur vezir nereye?"
Vezir Siyavuş Paşa:
- "Bu adamdan uzak durmak istersiniz diye düşündüm Sultanım."
Padişah:
- "Hayır olmaz öyle şey! Millet bu, çeker gider. Kimseye bir şey diyemem. Ama biz gidemeyiz, rüyamın bir hikmeti olmalı. Hem şöyle veya böyle halkımızdır. Defin işini tamamlamak gerek." der.
Veziri:
- "İyi ya, saraydan birkaç hoca yollar, kurtuluruz vebalden." der.
Padişah vezirine itiraz eder:
- "Olmaz vezir, rüyadaki hikmeti çözemedik daha."
Vezir:
- "Peki ne yapmamı emir buyurursunuz?" diye sorar.
Padişah:
- "Mollalığa devam edeceğiz. Cenazeyi kaldırmalıyız." der.
Vezir şaşkınlık içinde:
- "Aman efendim, nasıl kaldırırız?" diye sorar.
Padişah:
- "Basbayağı kaldırırız işte!" diye çıkışır.
Vezir bunun çok zor olacağı konusunda Sultan Murad’ı ikna etmeye çalışır:
- "Yapmayın, etmeyin Sultanım, bunun yıkanması, paklanması var. Kefenlenmesi, gömülmesi falan..."
Padişah vezirin sözünü keser ve:
- "Merak etme, ben hallederim hepsini." der.
Vezir bakar ki Padişah kararlı:
- "Şurada bir mahalle mescidi var ama, bilmem ki?" der.
Padişah:
- "Fatih Camii’nde kılacağız namazını.” der.
Çünkü rüyasında böyle denmiştir kendisine. Ve gelirler camiye. Vezir sağa sola koşturur. Kefen, tabut bulur. Padişah bakır kazanları vurur ocağa. Usulü erkanınca bir güzel yıkarlar. Naaş ayan beyan güzelleşir sanki. Bir nurdur, aydınlanır alnında. Yüzü sarhoşlara benzemez. Hem manalı bir tebessüm okunur dudaklarında. Sultan Murad’ın kanı ısınmıştır bu adama, vezirin de tabii ki.
Böylece meçhul ayakkabıcıyı kefenler, tabutlar, musalla taşına yatırırlar, namazını kılarlar. Sıra gelir defin işlemine.
Vezir sorar:
- "Sultanım, nereye defnedeceğiz?"
Padişah:
- "Evinin bahçesine. Sen bir koşu gidip adresini araştır, öğren gel." der.
Vezir sorar soruşturur ve evin adresi öğrenilir. Cenazeyi yüklenip giderler. Eskimiş küçük bir ahşap evin kapısını çalarlar. Kapıyı yaşlı bir kadın açar. Kadına kocasının öldüğünü alıştırarak haber verirler. Kadın sanki bu vefatı bekler gibidir. Ama yine de gözyaşlarını tutamaz.
Neden sonra Padişaha:
- "Hakkını helal et evladım. Belli ki çok yorulmuşsun." der.
Padişah:
- "Helal olsun. Ama bahçenizde bu cenazeyi defnedecek yer var mı?" diye sorar.
Yaşlı kadın:
- "Evet, bizim bey mezarını kazıp hazırlamıştı. 'Beni buraya defnetsinler hanım' demişti."
Bunun üzerine Padişah ve veziri cenazeyi bahçede kazılan yere defnederler. Defin işlemi bitince Padişah yaşlı kadına:
- "Bana biraz rahmetliden söz eder misiniz?" der.
Yaşlı kadın tabii dercesine hüzünle sallar başını ve anlatmaya başlar:
- "Evladım, rahmetli bizim efendi bir alemdi, vesselam. Akşamlara kadar ayakkabı yapardı. Ama birinin elinde şarap şişesi görmesin; elindekini avucundakini verir satın alırdı. Sonra getirip helaya dökerdi."
Padişah:
- "Niye?" diye sorar.
Yaşlı kadın:
- "Müslümanlar içmesin diye."
Padişah şaşkınlık içinde:
- "Hayret!" der.
Yaşlı kadın devam eder.
- "A oğul bu da bir şey mi? Başka tuhaf şeyler de yapardı."
Padişah merakla:
- "Ne gibi?" diye sorar.
Yaşlı kadın:
- "Nerede malûm kadınlardan bulsa, hemen ücretlerini öder, eve getirirdi. 'Ben sizin zamanınızı satın aldım mı? aldım. Öyleyse şimdi dinlemeniz gerek.' deyip, bana da onlara dinimizin gereklerini anlatmamı tembih eder ve evden çekip giderdi. Sabaha kadar o kadınlara dinimizin vecibelerini anlatırdım."
Sultan Murad Han iyice şaşkınlık içinde kalmıştır.
- "Bak sen! Millet ne sanıyor halbuki." diye söylenir.
Yaşlı kadın:
- "Evladım, milletin ne sandığı umurunda değildi ki onun. Zaten namazı da mahalleliyle kılmaz, uzak mescitlere giderdi. 'Öyle bir imamın arkasında durmalı, ki Tekbir alırken Kâbe’yi görmeli' derdi."
Sultan Murad Han rüyasının hikmetini yavaş yavaş anlamaya başlamıştır. Ama yaşlı kadının sözünü kesmez.
Kadın devam eder:
- "Hatta bir gün ona;
- "Bana bakasın efendi! Sen böyle yapıyorsun ama dedikodular aldı başını gidiyor. Komşular kötü belleyecek seni, inan cenazen kalacak ortada" demiştim.
O da:
- "Merak etme hanım, kimseye zahmet vermeyiz. Mezarımı bahçeye kazdım, oraya defnedersiniz." demişti.
Ben de ona;
- "İyi de seni kim yıkasın, namazını kim kılsın, kim kaldırıp gömsün?" dedim."
Padişah konuşmanın burasında çok heyecanlanır ve sorar:
- "Peki o ne dedi?"
Yaşlı kadın:
- "A oğul, dedim ya bizim bey bir tuhaftı. Önce uzun uzun güldü, sonra da dedi ki;
- "Allah büyüktür hatun, padişahın işi ne? Padişah ne güne duruyor?"
Habib Baba, 4. Murad devrinin gizli, kimsenin bilmediği Allah dostlarındandır. Yaşlıdır, fakirdir, gariptir. Fakat Rabbinin katında da alemlere denk bir değerin sahibidir.
Yaşlı Habib Baba, uzun bir kervan yolculuğunun sonunda İstanbul'a gelmiştir. Yolculuğun tozunu, yorgunluğunu atmak için bir hamama gider. Niyeti, şöyle iyice bir keselenip paklanmak, bedenini de ruhuna denk kılmaktır.
Fakat hamamcı Habib babayı içeri sokmak istemez ve:
- "Bugün Sultan Murad'ın vezirleri hamamı kapattılar, dışarıdan müşteri alamıyoruz." der.
Habib baba üzülür. Rica, minnet eder, yalvarır:
- "Ne olursun, kimseye varlığımı belli etmem, aceleyle yıkanır çıkarım. Bu tozlu bedenle Rabbime ibadet ederken utanıyorum. Bin bir dil döker. Hamamcı ehl-i insaftır dayanamaz ve kabul eder.
Hamamın en sonundaki odayı göstererek:
- "Baba şu odada hızla yıkanıp çık, parada istemem. Yeter ki vezirler senin farkına varmasınlar." der.
Habib baba sevinerek kendine gösterilen yere girer. Yıkanmaya başlar.
Bir süre sonra hamamcının karşısında yeni bir müşteri belirir. Boylu poslu, genç, yakışıklı biridir bu gelen. Onun da görünümü fakirdir. Ama sadece görünümü. İkinci müşteri kılık değiştirmiş 4. Murad'dır. O gün vezirlerinin topluca hamam alemi yapacaklarından haberdar olan padişah merak etmiştir:
- "Hele bir bakalım, bizim vezirler, hamamda benden uzakta, kendi başlarına ne yaparlar, nasıl eğlenirler?" demiştir. Bu merak padişahı, tebdil-i kıyafet ettirerek, hamama getirmiştir.
Hamamcı padişahı tanımadığından; bu fakir gence de Habib Baba’ya söylediğinin aynısını söylemiş:
- "Bugün Sultan 4. Murat'ın vezirleri hamamı kapattılar. Dışarıdan müşteri alamam."
Padişah da ısrar etmiş:
- "Ne olursun hamamcı? Kirli bedenle ibadetimi nasıl yaparım?"
Hamamcı yine dayanamamış ısrara. Habib babanın yıkanmakta olduğu odayı göstererek, genç padişahın kulağına fısıldar:
- "Şu odada bir ihtiyar yıkanıyor. Sende sar peştemali beline gir yanına. Beraber sessizce yıkanın, bir an evvel çıkın. Aman ha! Vezirler varlığınızı bilmesinler."
Sonra 4. Murad da Habib babanın yanına süzülür. Beraber sessizce yıkanmaya başlarlar. Bu arada, hamamın büyük salonundan gelen tef, dümbelek, şarkı, türkü sesleri ortalığı çınlatmaktadır.
Habib babanın gözü, genç hamam arkadaşının sırtına takılır. Biraz kirlenmiş gibi gelir ona. Allah hikmeti gereği dostuna, o yanındakinin tedbil-i kıyafet etmiş padişah olduğunu ilham etmemiştir. Ve yanındakini, görüntüsüne uygun, kendi gibi fakir bir delikanlı zanneden Habib baba yumuşak bir sesle konuşur:
- "Evladım, sırtın fazlaca kirlenmiş, Müsaade edersen bir keseleyivereyim."
Padişah aldığı bu teklif karşısında şaşırır ve büyük bir haz duyar. Çünkü ömründe ilk defa biri ona, padişah olduğunu bilmeden, sırf bir insan olarak, karşılık beklemeksizin bir iyilik yapmayı teklif etmektedir.
Memnuniyetle Habib babanın önünde diz çökerken:
- "'Buyur baba, ellerin dert görmesin."
Bu arada içerideki alemin sesleri hamamı çınlatmaya devam etmektedir. Habib baba, 4. Murad'ın sırtını bir güzel keseler. Fakat padişah kuru bir teşekkürle yetinmek istemez. Ne de olsa insandır ve o da her insan gibi kendine yapılan iyiliklerin kölesidir.
- "Baba, gel ben de senin sırtını keseliyeyim de ödeşmiş olalım."
Habib baba, teklifin kimden geldiğinden habersiz, tebessümle:
- "Olur evlad" deyip sultanın önünde diz çöker.
Bu arada, Sultan Murad kese yaparken bir yandan da Habib babayı yoklar, ağzını arar:
- "Baba, görüyor musun şu dünyayı. Şu hayatta Sultan Murad'a vezir olmak varmış. Bak adamlar içeride tef, dümbelek hamamı inletiyorlar, sen ve ben ise burada iki hırsız gibi.."
Habib baba Sultan Murad'ın cümlesini tamamlamasına fırsat bile bırakmaz, kendi hükmünü söyler:
- "Be evladım, Sultan Murad dediğin kimdir? Sen asıl Alemlerin Sultanına kendini sevdirmeye bak ki, O seni sevince sırtını Sultan Murad'a bile keselettirir."